|
2009
|
|
|
Damaso mutil beldurtia zen, anai arrebetan beldurtiena, beharbada?, baina bazuen besteek ez zutèn zerbait: ...nu ezin adierazgarriago batean, kondenaren marratik aurrera bizitza bost axola izango balitzaio bezala, inguruko hotsekiko sorgor, itxura batean; Damasok, baina, bere ahulezia hartan aurkitzen zuen bere indarra, bere begiradaren jabe egin bezain laster igartzen zitzaiona, bat bateko sorgortasunak harriaren nolakotasuna emango balio bezala, paradoxikoa badirudi ere; xake jokoan, adibidez, nabarmena
|
zuen
joera hura, unerik larrienetan, erregea belauniko jartzeko gertu, asmatzen baitzituen jokaldirik harrigarrienak, partidaren nondik norakoak itzulipurdikatzen zituztenak; bazirudien, beraz, heldulekurik gabe geratzen zenean aurkitzen zuela Damasok bere heldulekua, eta bazirudien, halaber, ezaugarri hura bere nortasunaren osagai nagusietako bat zela, anai arrebek, baita Teofilo Mariak ere?
|
|
|
baina, guztiok ez bezala, badirudi ezen bere bizitzaren memento batean, orduantxe, beharbada? bi muturrak nagusitzen hasi zitzaizkiola, berezkoa ote
|
zuen
joera hura neskak, generen batek edo sustatua eta bizi baldintza psikiko gogorrek hauspotua??, orain argiaren eta orain ilunaren mende, argialdiak eta ilunaldiak elkarri zerraizkiola, gauak eta egunak elkarri darraizkion bezala.
|
|
|
Adarena, baina, kontu sakonago bat ere izan zitekeen: Adak, izan ere, bazuen, guztiok bezala, alde argi bat, eta bazuen, halaber, alde ilun bat, baita, tartean, argiaren eta ilunaren arteko konbinazio guztiak ere... baina, guztiok ez bezala, badirudi ezen bere bizitzaren memento batean –orduantxe, beharbada– bi muturrak nagusitzen hasi zitzaizkiola –berezkoa ote
|
zuen
joera hura neskak, generen batek edo sustatua eta bizi baldintza psikiko gogorrek hauspotua? –, orain argiaren eta orain ilunaren mende, argialdiak eta ilunaldiak elkarri zerraizkiola, gauak eta egunak elkarri darraizkion bezala.
|
|
|
Damaso mutil beldurtia zen –anai arrebetan beldurtiena, beharbada–, baina bazuen besteek ez zutèn zerbait: ...nu ezin adierazgarriago batean, kondenaren marratik aurrera bizitza bost axola izango balitzaio bezala, inguruko hotsekiko sorgor, itxura batean; Damasok, baina, bere ahulezia hartan aurkitzen zuen bere indarra, bere begiradaren jabe egin bezain laster igartzen zitzaiona, bat bateko sorgortasunak harriaren nolakotasuna emango balio bezala, paradoxikoa badirudi ere; xake jokoan, adibidez, nabarmena
|
zuen
joera hura, unerik larrienetan –erregea belauniko jartzeko gertu– asmatzen baitzituen jokaldirik harrigarrienak, partidaren nondik norakoak itzulipurdikatzen zituztenak; bazirudien, beraz, heldulekurik gabe geratzen zenean aurkitzen zuela Damasok bere heldulekua, eta bazirudien, halaber, ezaugarri hura bere nortasunaren osagai nagusietako bat zela, anai arrebek –baita Teofilo Maria... hots, galtzen zituen Damasok mugak, eta gorputz mugagabetuaren mugagabetasunean –barrutik jaten zutèn konplexuek utzitako hutsunean– adimena agertzen zitzaion, zuen bezalakoa, argia bezain zorrotza, errealitatea zen bezalakoxea hartzera bultzatzen zuena; distantziaren eta harrotasun berreskuratuaren talaia hartatik, gainera, besteen erreakzioak ikusten zituen –besteen beldurrak adoretzen zuen bera, Damaso–, guztiak ere –Domingo eta Ada, Teofilo Maria eta Maria Bibiana– atsegin ez zutèn errealitateari adabakiak jartzeko prest.
|