|
2008
|
|
|
Han asko estutzen zen kalea, ibilbideko beste edozein lekutan baino gehiago, eta tranbia ozta ozta pasatu zen etxeen artetik. Metro erdi eskaseko espaloietatik
|
zebiltzan
oinezkoek bizkarra hormaren kontra ipini behar izan zuten, tranbiak jo ez zitzan.
|
|
|
Ez zen hura bi gizon haien eremu naturala. Ikusi besterik ez zegoen zelan so egiten zieten erakusleihoak aztertzen edo, besterik gabe, paseoan
|
zebiltzan
oinezkoek. Igandea izanda, itxita zeuden saltoki handiak, baina jende asko zebilen inguruan eta haien artetik jarraitu zuen angolarrak gorantz, presaka.
|
|
2009
|
|
|
Domingo, beraz, argudiorik gabe geratu zen une batez, aurpegia zurbil; Miryami, baina, esaerak, besterik gabe, grazia egin ziolako, edo egoera ere halakoa zelako, guztiz barregarria, edo Domingoz mendekatu nahi zuelako, modu inkontzientean bazen ere, zeren, Miryamek gorriak ikusi ondoren, heldua baitzen, menturaz, Domingori gorriagoak pasarazteko txanda?, orduantxe etorri zitzaion barre egiteko gogoa, gogo izugarria, itzela?, halako eran, non, bat batean, barrez lehertu beharrean hasi baitzen; Domingok, lehenbizikoan, uholdearen menera dagoen edozein izaki bizidunek bezala, aurre egin nahi izan zion uholdeari, erresistentziaren bat ere nabaritzen zuen, ausaz, bere baitan, esaldi barregarri hura, testuinguru ia sakratu hartan, ez onartzetik zetorkiona?, harik eta, bizi senak edo gidatuta. Miryam nola edo hala bereganatzeko interes interesatua ere ez zen urrun ibiliko, noski?, uholdearen alde jartzea erabaki zuen arte, Miryamen ikuspuntua bereganatuta: esan nahi baita Miryamen barreak Domingo kutsatu zuela, eta halaxe egon zirela biok luzaroan barre algaraka, inguruan
|
zebiltzan
oinezkoen harridurapean; gero, isildu egin ziren, halako batean, barreak, eta Miryamek esan zuen:
|
|
|
Domingo, beraz, argudiorik gabe geratu zen une batez, aurpegia zurbil; Miryami, baina –esaerak, besterik gabe, grazia egin ziolako, edo egoera ere halakoa zelako, guztiz barregarria, edo Domingoz mendekatu nahi zuelako, modu inkontzientean bazen ere, zeren, Miryamek gorriak ikusi ondoren, heldua baitzen, menturaz, Domingori gorriagoak pasarazteko txanda–, orduantxe etorri zitzaion barre egiteko gogoa –gogo izugarria, itzela–, halako eran, non, bat batean, barrez lehertu beharrean hasi baitzen; Domingok, lehenbizikoan, uholdearen menera dagoen edozein izaki bizidunek bezala, aurre egin nahi izan zion uholdeari –erresistentziaren bat ere nabaritzen zuen, ausaz, bere baitan, esaldi barregarri hura, testuinguru ia sakratu hartan, ez onartzetik zetorkiona–, harik eta, bizi senak edo gidatuta –Miryam nola edo hala bereganatzeko interes interesatua ere ez zen urrun ibiliko, noski–, uholdearen alde jartzea erabaki zuen arte, Miryamen ikuspuntua bereganatuta: esan nahi baita Miryamen barreak Domingo kutsatu zuela, eta halaxe egon zirela biok luzaroan barre algaraka, inguruan
|
zebiltzan
oinezkoen harridurapean; gero, isildu egin ziren, halako batean, barreak, eta Miryamek esan zuen:
|
|
2020
|
|
|
Eta, jakin minak kinatuta, gehiago hurbilduko balitz edo prismatiko batzuekin behatuko balu, buruz behera zintzilik zegoen sanpedro hura Alain zela baieztatuko luke, The Hillsen jabea. Baina inork ez zuen gora begiratzen, ez espaloitik
|
zebiltzan
oinezkoek, ezta auto barruan zihoazen gidariek ere. Inor ez zen jabetzen bere buruaren gainetik, hamabost pisuko altueran, gorputz bat zintzilik zegoela, balantza arriskutsuak egiten.
|