Bilaketa
dist.
non
lema/forma
nola
bilaketa
kategoria
Iragazkiak

Emaitzak: 99

2000
‎Eta joan nintzen jauregirat, eta galdetu nuen han eta hemen, eta morroietarik batek erran zidan:
‎Gogoa itzularazi beharra nuen Ttipiren agentziara. Ordu erdi, gehiago apika, egina nuen han. Aski ikusteko, aditzeko eta sentitzeko astia.
‎Eta bezeroekin, hango munstrokume bati ipurdian zimiko egin niolako, han ziren guztien —emakume solidario nahiz gizonezko zibilizatu— haserrea piztaraziz. Fin gaiztoa eginen nuen han, Kondeak kanpora lagundu ez banindu.
‎Neronek ere iragaitzez baizik ez nuen han ikusten neure burua. Zuzenbidez Alde Zaharreko bizilagun bilakatzeko saiorik ere egin gabea nintzen Herriko Etxean, kanpotarren kondena jasatera behartua egonik ere:
2001
‎Telefono kabina bat aurkitu nuen gutxira. Minutu batetik gora eman nuen han karteran txanponak aurkitu nahian, larrialdiko deiak doakoak direla oroitu nintzen arte. Zenbakia markatu eta berehala, onartzen dut, beldurtu egin nintzen.
‎Txoko bakarra zeukan garbi, bertan kabiarra jateko modukoa. Egurrezko figura bat ipini nuen han. Jesus ere ez zen; bere lehengusuren bat edo.
‎Kalaportu ikusi nuen han behean eta nasa aldeko suari erreparatu nion, harriturik. Zuzi bat ikusten zen kaian jadanik nabartzen ari zen gauean.
2003
‎Artikuluak idatzi ohi nituen prentsan garai hartan, eta gai hori hartu nuen hizpide. Gerra bat irabazten duenak erabakitzen duela nor den biktima eta nor borrero esaten nuen han, horregatik bihurtu zela kontu hori gatazkaren muina, eta komeni zela, justizian oinarrituriko bake bat lortzekotan, estatuaren biktimak ere agerira azaltzea. Besteak beste, urteotan tortura jasan duten milaka lagunak.
2005
‎Neuk ere sinistu nuen lehengoan zeruak berdeak izan daitezkeela. Eta Jainko berde bat imajinatu nuen han, Sorin, Van Goghen zeruan. Eta Gabriel goiaingerua ere berde imajinatu nuen.
2006
‎Muino baten gainean zaldi zuri eder bat zegoen. Eta pentsatu nuen han lurraren bakea atzeman zitekeela, eta heriotza onartu egin behar zela betiko atseden gune bezala. Lo liberatzailearen pertzepzioa bailitzan, naturarekin bat nahi nuen izan, hilezkortasunaren itxaropenik gabe.
‎Ordu hura goizegi zen niretzat lo egiteko, ordu dexente eman ohi nituen oraindik esna, zela kalean lagunekin, zela etxean telebistaren aurrean edo apunteekin. Hala ere, han ez neukan inongo planik, kandela mutur baten argitan sukaldean apunteekin aritu nahi ez banuen; horretarako gogo handirik ez, ordea, eta, bestalde, ezin utziko nuen han Julian gaixoa, halako modu errukarrian bere ondoan gelditzeko eskatu ondoren. Hortaz, bertan geratu nintzen, geldi, ilunpean eta isilik, aspertuaren aspertuz logalea ere lehenago etorriko zelakoan.
‎Ukabilak estutu nituen eta belaunak dardaraka nabaritu. Ez nuen han geratzeko asmorik.
‎Bat batean, Beirasen eskua igarri nuen han ere. Masailean ebakiondoa behar zuen nire alboan eserita zegoenak.
2007
‎Tente, txanpain kopa eskuetan, ispilu erraldoiari irribarre egin nion. Nire burua ikusi nuen han, lepoan koinatak erositako kolorezko txirikorda patetiko bat nuela, eta nire atzean aitonaren begirada, eta barre egin nion hari ere, hura ere betirako agurtzen banengo bezala. Hari ere, azkenik, agur esaten banengo bezala.
2008
‎–Gela zikin hartan eman zidaten jipoiaren ostean, Tarbes eko ospitalean hartu ninduten moja hauek babesean. Hilabete osoa egin nuen han. Ez naiz erabat jarri, ezta jarriko ere?
2009
‎Ahazten saiatutako sekretuz eta zabaltzeko zain zeuden kutxa estaliz betea. Inork eman gabeko jabetza hura sentitzen nuen han. Eta horregatik, orduan ere, nora ezean barneratu nintzen labirinto tankerako apalategien artean.
‎Zertarako. Inor ez nuen han zain.
‎Nik ere, egia esateko, ez nuen gaua etxean pasatzeko gogo handiegirik, gainera. Dena hankaz gora nuen han eta atea hala moduz ixtea bakarrik lortu nuen. Arrazoi zuen Ugartek.
‎Aspaldi oheratu zen jendea, haize hotzari eta euri txinpartei lekua uzteko. Nik bakarrik irauten nuen han, nolabait, betiko zalantza joera hari lotuta. Erdizka barruan, erdizka kanpoan.
2010
‎Ama eta biok itzuli ginèn eguneko afaria gogoratzen dut; zu ere Madrildik itzulia zintugun, Damaso, bizpahiru egun lehenago;. Zer moduz, Gabino?? galdetu zenidan, ama eta biok etxera sartzen ikusi ahala; zu oso ironikoa izan zintezkeen, iruzkin zorrotz bezain mingarriak egiteko gai zinenez, baina arratsalde hartan adeitsu aritu zintzaizkidan, Pagoagari buruzko galdera zorrotzegirik egin gabe; giro bikain hartan, behin baino gehiagotan imajinatu nuen han Pagoagan konbertitutako gizonaren irudia, zuri ere ez bainizun beste oparirik opa; zu, gainera, pozik zeunden, eta zeure pozaren arrazoiak eman zenizkidan: –Gustura bizi naiz Madrilen, irakaskuntzan gero eta gusturago.
‎–aquella manera de pisar el suelo, cuando camina, de una moza gentil, que no amamos ni conocemos?? ; esaldia, ordea, ez nuen han eten, nik hantxe eten nahi izan nuen arren, nitaz beste ni bat jabetu balitz bezala, inkontzientearen solairurik behekoena ote zuen bizileku beste ni hark??, esaldia luzatu eta istantean errematatu zidana: –pero que ahora amo y conozco un poco?
‎Gaixorik sentiarazten nau hildakoak erretzen dituzten ghat etako haragi usainak, eta higuinez ikusten dut zelan borrokatzen diren txakur hazteritsuak erdizka erretako giza gorpuzkinez jabetzearren. Ustekabeko zoritxarra gertatu zenez geroztik fede guztia galdu nuen han eta hemen, baita egiazkotzat jotzen nuen azken mundu honekin ere.
‎Arineketan egin nuen tailerrerainokoa, zer ote zen asmatu nahian, baina, mantsoago joan izan banintz ere, nekez igarriko nuen han ikusi nuena: Felixin eta Anartz, eskailera xume batzuk igota lantegiak zeukan goialde batean, aurrez aurre eta burdin puska bana eskuan.
‎NI, ordurako, karrera ikasten hasia nintzen eta etxetik kanpo bizi nintzen. Mundu berri bat ezagutu nuen han: hiria eta bere kultur eskaintzak, tabernak eta parrandak, harreman berriak eta hori dena; kanpora ikastera doan edonoren esperientzia bertsua, baina nire kasuan osagai berezi bat izan zuena:
‎BIZIMODU berri bat hasi nuen han. Ez nekien luzaroan geldituko nintzen; azken batean, Hegoaldera itzulita ere, seguruena zen inork konturik ez eskatzea, lehengo martxan segitu ahal izatea.
‎ni neu. Ea zergatik utzi nuen han sehaska, ea ez al nintzen konturatu, ea non nituen begiak...
‎...u ere Madrildik itzulia zintugun, Damaso, bizpahiru egun lehenago;" Zer moduz, Gabino?" galdetu zenidan, ama eta biok etxera sartzen ikusi ahala; zu oso ironikoa izan zintezkeen, iruzkin zorrotz bezain mingarriak egiteko gai zinenez, baina arratsalde hartan adeitsu aritu zintzaizkidan, Pagoagari buruzko galdera zorrotzegirik egin gabe; giro bikain hartan, behin baino gehiagotan imajinatu nuen han Pagoagan konbertitutako gizonaren irudia, zuri ere ez bainizun beste oparirik opa; zu, gainera, pozik zeunden, eta zeure pozaren arrazoiak eman zenizkidan: " Gustura bizi naiz Madrilen, irakaskuntzan gero eta gusturago.
‎Okerrena, baina, zera izan zen, ezin izan niola irudimenaren irudi jario nahasiari eutsi, halako eran, non berriro etorri baitzitzaidan gogora Ortegaren aipua: " aquella manera de pisar el suelo, cuando camina, de una moza gentil, que no amamos ni conocemos..."; esaldia, ordea, ez nuen han eten, nik hantxe eten nahi izan nuen arren, nitaz beste ni bat jabetu balitz bezala —inkontzientearen solairurik behekoena ote zuen bizileku beste ni hark? —, esaldia luzatu eta istantean errematatu zidana: "... pero que ahora amo y conozco un poco":
2011
‎Nire iragarpen horien berri eman nuen gutunean, eleberrian edo dena delakoan, eta iragarrita bezalatsu gertatu ziren gauzak. Urte erdi batez ibili behar izan nuen han eta hemen neure mania eta patologien kontaduria egin eta, bidenabar, bekari esker idatzi nuen lanaren prozesua agertzen. Gogoratzen naiz obraren hasierako mirariari buruz hasten nintzela hizketan eta, oratoriako liburuetan gomendatzen duten moduan, hizkera xehean egiten nuela, mekanikatik hartutako adibideak erabiliz.
‎Logelara igo eta arkari begira egon arren, ez nuen han nituen jostailuetarik bat ere hartu. Zakutoa hutsik jaitsi nintzen kortara.
‎Barranku gainetik jada, pinuek utzi zidaten leku agerretik so eginda, Garaiola txikia iruditu zitzaidan han barrenean. Nire haurtzaroko harana, nire mundu zabal eta misteriotsua, leku txiki bihurtua ikusi nuen han beherean. Pinudiko aldatsean behera, ez ordutan, hamarren bat minututan heldu nintzen Barrankutik Garaiolara.
‎Barrualdetik, berriz, ez zen deus ere aditzen. Apez zahar bat ikusi nuen han, adats urdindukoa. Hark erran zidan hereje gehiago zeudela dorrean, baina hamabi bakarrik erre behar zituztela biharamunean.
‎Andereñoekin nengoen. Eta zer itxura emango nuen han goian zintzilik, uniformea jantzita. Baina egun osoan astoak eta astoak, buruan sartuta neuzkan.
‎Adrenalinak utzi zidan lorategitik lorategira jauzi egiten baina, azken finean, hirurogeita hamarrak gainditurik ez da hain erraza jokaldia errepikatzea; lehenengoan utzi nuen energia guztia, bataren azpian galtza hautsi nuen gunean mina sentitzen ari nintzen, izterrak harramazkaz beterik bainituen. Amorrua sentitu nuen han nengoelako tuntuna bezala, indar guztiak inozokeria batean utzita eta neurotiko baten borondatearen esku.
2012
‎Ez zen adats ebakitze hutsa izan, aldaketa baten seinale ikusgarria izan zela esango nuke. Adats luze eta beltza nuen han sartu nindutenean. Orrazteko ohitura izaten nuen eta gehienetan garondoan bilduta eramaten nuen.
‎Kaiola beldurrez eta pixkanaka utzi arren, senak berehala gidatu zuen, eta lore moretxoak bapo jan ondoren forteko harri zaharretan galdu zen betiko. Kaiola zabalik utzi nuen han inguruan, beharra sentituz gero berriro sar zedin. Etxolara itzuli nintzen.
‎Jakin al liteke nor zaren, zer egiten duzun hemen. Negar egin nuen han emandako gau bakoitzean. Iritsi behar zuten eta iristen ez ziren azken paper biengatik egiten nuen negar, agiri batean falta zen seilu haren tentsioagatik; baita haurra handik eraman genuen unearen beldurragatik ere.
‎Hala ere..., nik beti gordetzen nituen ezkutuan aldizkari bakarren batzuk niretzat. Behin eta berriz irakurtzen nituen, eta amets egiten nuen han agertzen ziren modelo ikusgarrien modukoa izango nintzela ni ere noizbait... Ai ene!
‎Pixka bat behera egin nuen ibar zoragarri horretan, ezkutuko atseginez aztertzen nuen bitartean, nire beste atsekabezko gogoetekin nahasita bazen ere; eta hura guztia nirea zela pentsatzen nuen, ni lurralde oso horretako behin betiko errege eta jaun nintzela, eta jabetasun eskubideak nituela, eta lurra besterentzeko aukera izango banu, Ingalaterrako edozein jauregitarren sendotasun berarekin sartuko nuela neure oinordekotzan. Kokondo, laranjondo, limoiondo eta angurri ugari ikusi nuen han, baina denak basokoak, eta orduan behintzat oso gutxik zuten fruitua. Bestalde, bildutako lima berdeak, jateko oso atseginak izateaz gainera, oso osasungarriak ziren.
‎Egia esateko, apartak ziren nik asko estimatzen ditudan bi zientziatan, eta ez naiz zeharo ezjakina berorietan, baina aldi berean hain sorgortuak eta murgilduak zeudenez gogoetan, sekula ez dut topo egin hain lagunarte desatseginarekin. Emakume, merkatari, astintzaile eta gorte mutilekin bakarrik hitz egin nuen han eman nituen bi hilabeteetan, eta beronengatik biziki gorrotatua izan nintzen azkenerako, nahiz eta jende harengandik bakarrik har nezakeen zentzuzko erantzunik.
‎Gogoan izango du irakurleak, ontzilariek nire aurka matxinatu eta ganbarotean itxi nindutenekoaz kontatu nuena. Nola eman nuen han zenbait aste norantz gindoazen jakin gabe, eta txalupan lehorreratu nindutenean nola zin egin zidaten marinelek, egiatan edo gezurretan, ez zekitela munduaren zein aldetan geunden. Halere, Esperantza Oneko muturraren hegoaldera hamarren bat gradura geundela uste izan nuen orduan, hots, 45en bat gradura hego latitudean, hala atera ahal izan bainuen haien artean entzutea egokitu zitzaidan zenbait hitz orokorretatik, une hartan, nire ustez, hego ekialdera geundelarik haiek Madagaskarrera egin nahi zuten bidaian.
‎Asmakizun honekin iritsi nintzen barnealdeko patiora; eta, alde batera etzanda, erdialdeko solairuetako leihoetara hurbildu nuen aurpegia, horretarakoxe baitzeuden zabalik utzita; eta imajina litezkeen gelarik zoragarrienak aurkitu nituen. Enperatriza ikusi nuen han, eta Printze gazteak beren geletan, laguntzaile nagusiak inguruan zituztela. Enperatrizak atseginez eskaini zidan irribarretxo bat, eta bere eskua atera zuen leihotik kanpo muin eman niezaion.
‎Ia hondoan, zipotz bat zuen, usteltzen hasten zenean urari irteten uzteko, eta bi morroik erraz bete zezaketen ordu erdian. Sarri egiten nuen han arraunean neure dibertsiorako, baita Erregina eta haren damak dibertitzeko ere, atsegingarriro entretenitzen baitziren nire trebetasun eta arintasunaz. Batzuetan bela hedatzen nuen eta nire eginkizun bakarra lema gidatzea izaten zen, dama haiek haizea ematen zidatelarik abanikoz; eta nekatzen zirenean, gorte mutil batzuek putz egiten zioten belari, nik, nahierara, ababorrera edo istriborrera biratuz neure trebetasuna erakusten nuen bitartean.
‎Etxera itzuli nintzenean, doktorea aurkitu nuen han. Zaldi gainean ibiltzeko praka grisak, larruzamarra eta txano txerkesa zituen soinean.
2013
‎Reading herriko alkatearen laguntzaz, jabeekin urte baterako alokatze hitzarmena egin zuten. Gurasoen eskutitz bat jaso nuen han egon nintzen denboran. Bederatzi hilabete izan ziren guztira.
‎Eta segituan uxatu nituen beldurrak neuk ere. Izan ere, ez nuen han maleziarik usaintzen. Nahiz eta amak esaten didan nik sekula ez dudala maleziarik usaintzen inon.
‎Nahiago horrela. Erdiko sua, bertze argi emailerik ez nuen han aurkituko. Tximiniarik ez baitzen, itotzeko puntuan jarriko gintuen keak, hura piztuz gero.
2014
‎Auskalo?. Edonola ere, ez nuen han inor topatu, baina, bigarren aldiz jotzera nindoala, post it laranja bat ikusi nuen atean, nire izena idatzita zeramana, eta helbide bat, Zubieta aldekoa. Autoa hartu eta hara abiatu nintzen, horrenbestez.
‎Osasun arrazoiengatik, garai hartan Bartzelonako Modelo ra eraman ninduten. Salvador Puig Antich en kontrako prozesu osoa bizi izan nuen han. Badakizu, garrotez akabatu zuten Bartzelonako anarkista?
‎Bi egun lehenago omen ziren ibaian gora abiatuak, berehalako presaldi batean, zuzendaria ere ontzian zela, borondatezko patroi baten kargu, eta bidean hiru ordu egin orduko, ontziari harrien kontra krosko azpia arrakalatu, eta hegoaldeko hegitik hurbil urperatu omen zen. Neure baitan galdetu nuen zer egin behar ote nuen han, ontzia galduta neukanez gero. Egia esan, banuen nahikoa zeregin neure manupekoa ibaitik atoan ateratzen.
‎–Ez zaituztet gehiegi gogaitu nahi neroni gertatu zitzaidanarekin, hasi zen, ohar horrekin, kontalari askok, beren entzuleek entzun nahi luketenaren ezjakinean egonik, antza, maiz erakusten duten ahulezia berbera erakutsiz?, nahiz eta, nigan izan zuen eragina ulertuko baduzue, jakin beharrean zaudeten nola heldu nintzen hara, zer ikusi nuen han eta nola joan nintzen ibai hartan gora, gizagaixo hura estreina topatu nuen lekuraino. Nabigazio tokirik urrunena zen, eta nire pasadizoaren helmuga.
2015
‎Atzo, hara joan, eta berehala topatu nuen jende multzo bat Al Hasan Al Malakia kaleko mausoleoan. Haurrak eta nagusiak itsu bati begira begira zeuden, eta orduan ulertu nuen han geratu beharra neukala, hura zela nire kokalekua, agian hantxe ezagutuko nuela nire historia aldatuko zuen pertsona. Hala ere, ikusleen arteko inortxok ere ez zion erreparatzen ez itsuaren txilaba zarpailari ez beraren oinetako maiztuei.
‎Edo, beharbada, hausnartu nuen apur bat lasaituz?, bazen diskoteka, baina ez zen jendea sar zitekeen zatia. Soilik bertako langileentzat mugatua zegoen eremua izango zen hura seguruena, horregatik zeukan sarrera ezkutu antzekoa eta horregatik galdetzen zidan neskak nor nintzen eta zer egiten nuen han. Kaka zaharra.
‎Berezkoa nuen leku neurera. Babestuta sumatu nuen han neure burua, nola bordan galdurik ibilitako ardiak.
‎Tunisiatik Espainiara igaro nintzen, ia kasualitatez. Espainiako enbaxadaren egoitza ikusi, eta ikasle bisatua eskatu nuen han, Zuzenbideko ikasketekin jarraitu ahal izateko. Ez neukan galtzeko ezer.
‎deitzen zioten hura gero gertu gertutik bizi izan zuen Pedrok, eta Markinara joan zen egun batean ulertu zuen ondoen euskal auzi haren muina: . Herri okupatu bat ikusi nuen han, polizialki eta militarki okupaturiko herri bat?.
‎Haiek asko lagundu ziguten gauza askotan. Nik neuk akademia militar batean ikasi nuen han. Sobiet Batasuna hondoratzea aita edo ama galtzea bezalako zerbait izan zen niretzat:
2016
‎Lurrean eseri nintzen. Ez nekien zer egiten nuen han. Galduta nengoen.
‎Nire argazkia itsatsi zuten akreditazioan. Luzatzen hasia zen, baina oraindik nahiko ile motza nuen han. Eta irribarre egiten nuen.
‎Ni ez nengoen hilik, esaten nion neure bururari?, oso bizirik nengoen! Baina orduan, artean bizirik banengoen, zergatik jarraitzen nuen han, besteekin, zertarako. Zergatik ez nuen berehala ihes egiten mamu bilera larritu eta penagarri hartatik, edo belarriak tapatzen behintzat, «bazterkeria», «abertzaletasunezko merituak», «antzinatasun agiriak», «odol argia» eta horrelakorik entzun beharrik ez izateko, nire inguruan senide eta ahaideek mendekotasunez harilkatzen zuten lanturu zikoitz hura, erosta monotono, hits, alferreko hura ez entzuteko?
‎Galdera asko egin dizkit. Ematen du aldi bateko oroimena galdu dudala, ez baitakit nola bukatu nuen han, elurpean. Eta komisarioa edo?
2017
‎Baina kontu haiek guztiak urrutiegi geratzen ziren nire auzotik. Etxera iritsitakoan, betiko martxa aurkitzen nuen han. Etxera sartu eta Micaelarekin gure gauzei buruz aritzen ginen.
‎Lore bat zegoen botilan. Nik beste lorea sartu nuen han.
‎Argia piztu eta gasolina atzean utzita nire logelara sartu nintzen, baina usaina aditzen nuen han ere. Leihoan geratu nintzen gortinak emeki mugitzen ziren iluntasunetik kanpora eta aurpegia ukitzen zidaten lotan arnasa hartzen duen norbaitek bezala, iluntasunean berriro astiro arnasa hartuz, ukituak utzita.
‎lehen odol olatua sentitu nuen han taupada indartsu geroz biziagoekin igo zen
‎Haizea gelditu egin zen eta isiltasun susmagarri batek hartu zuen eguratsa. Ez dakit zenbat denbora egingo nuen han, gizentzen ari zen lainoari begira, jakitun bidenabar neskari itxoiten nengoela, azalpenen bat zor zidala pentsatzen bainuen, edo aitorpenen bat egin zidala gutxienez, edo gertatuari buruzko argibideren bat eman. Ez dut uste norbaitekin larrutan oharkabean egin daitekeenik, gutxiago birekin ari bazara.
‎Harengana iritsi nintzenean ingurura begiratu eta ze arraio egiten nuen han galdetu zidan. Gero, begiak zabaldu eta zutik jartzen saiatu zen, eta haren eskupetarekin ze arraio egitea pentsatzen nuen galdetu zidan.
‎Leihoaren parte bihurtu nintzen, kristalean euli zapaldua bezala, mantxa bat han, kristalaren barrualdean. Lanerako baino ez nintzen irteten, eta lanetik nentorrenean jateko zer edo zer erosten nuen han edo hemen; gauza bat bakarra, gaileta kaxa bat, saltxitxoi oso bat, gazta osoa?, eta egun horretan eramandakoa amaitu arte ez nuen beste ezer erosten. Horrela, aste bete ematen nuen gailetak jaten, edo saltxitxoia jaten, koskadatan, labana bat hartzeko ardurarik gabe.
‎Zure gelara hurbildu nintzen. Sinistu nahi nuen han egongo zinela. Muturtuta.
2018
‎Gogoan dudanez, ez neukan hori egiaztatzeko proba argirik, ez bainuen negar intziririk aditu, eta halaber oroitzen naiz seguru nengoela atea jo eta solasgelan sartuz gero negar malkotan aurkituko nuela. Ez dakit zenbat denbora eman nuen han; orduan iruditu zitzaidan luze egon nintzela, baina susmoa daukat ez ote nintzen segundo gutxi batzuk besterik egon. Izan ere, munduko jaun printzipalenetako batzuei zerbitzu egitera igo beharra nuen laster batean, eta ez dut uste sobera luzatu nintzenik.
‎Beste urte bat gutxienez, neure kalkuluen arabera; baina ez, egitatetik hamalau hilabetera gertatzera zihoan, instrukzio fasea korapilorik gabekoa izan zen seinale. Beti bezain argi ikusi nuen han egon behar nuela, pauso guztiak bertatik bertara jarraituz, Jade/ Aliceren aurpegia ikusten, haren hitzak entzuten, haren begiradei erreparatzen. Galdu ezinezko aukera zen, eta seinale guztiek zioten bertan egon beharra nuela:
‎Hala beraz, ez zen Réam go kantinan izan, horra, lehen hala idatzi arren, ez nuen han ezagutu limusina beltzeko gizon diruduna, lursaila utzi eta gero izan zen, handik bizpahiru urtetara, transbordadorean, aipatzen ari naizen egunean, bruma eta berozko argi haren pean.
‎Orduan bururatu zitzaidan norbait hara sartuz gero, kioskoa hutsik ikusi eta kristala apurtu besterik ez zuela egin barruko guztia lapurtzeko. Baina atoan pentsatu nuen han ez zegoela zer lapurtu askorik.
‎Goiz goizetik abiatzen nintzen, artean behe laino trinkoak zuhaitz eta belazeak ezkutatzen zituela. Egun osoa ematen nuen han abereak lagun bakartzat, baina horrek ez ninduen aztoratzen. Basoak gerizpea ematen zidan, freskotasuna, babesa, baina, horretaz gain, magiaz beteriko mundu sorginduaren ateak zabaltzen zizkidan.
‎Ikusteak Kolonbian ia euskal abizen gehiago zegoela Euskal Herrian bertan baino. Gure herriaren puska bat ikusten nuen han. Eta, hara, gogora datorkit anekdota bitxi bat.
2019
‎Haren begiradan ikusten nuen nire buruaren islak erakartzen ninduen. Alabak zaintzeaz eta arropak tolesteaz gain beste zerbait egiten bazekien emakume bat ikusten nuen han. Bere begirada baino gehiago, bere begiradaren islan ikus nezakeena gustatzen zitzaidan.
‎Ni, neure buruari bueltak ematen: zer egiten nuen han, zertara joan ote nintzen Donostia puntara, zergatik neukan halako seta Anton berriz topatzeko eta berarekin hitz egiteko, zer egingo ote nuen gero: gau horretan, Gabonetan, hurrengo urtean, nire bizitzan oro har?
‎Tamalez, aipatzen didazun kalea ez da existitzen. Galdetu nuen han inguruan, baina antzeko izena duten eta han inguruan dauden bi leku bakarrik aipatu zizkidaten. Lambard House eta Lambarde Square.
2020
‎Eskerrak eman nituen, maratila herdoilduak ez zuelako zaratarik atera eta, batez ere, atezain automatikoa jartzeko moda berria ez zelako etxe hartara iritsi. Ez dakit zenbat denbora eman ote nuen han, tente, egurrezko ate handiaren atzean, zirrikitutik begira, dendariak eta salatariak handik alde egin zutenean ere astia behar izan bainuen erreakzionatzeko. Baina ez zen izuagatik.
‎Ez dakit zenbateko tartea eman ote nuen han, pasealekuko zuhaitzik hostotsuenaren oinpean, Petra bezain zorigaitzekoa nintzela sinetsita. Bete betean babestu ninduen itzala aldendu eta eguteran gelditu nintzenean, automatikoki ekin nion bideari.
‎Ez dakit zenbat denbora eman nuen han botea. Bi ordu beharbada.
‎Ehun Mendietako Mendizaleen Anaidira joan behar nuen. Ez nekien nor topatuko nuen han, baina ez ninduen gehiegi arduratzen. Betikoak bazeuden, joandako zorioneko denboren gainean hitz egingo genuen; ezezagunak banituen, berriz, mendien gainean, zertaz ba!
‎Koadernoa parez pare ireki nuen aurkitu nuen lehenengo orri zurian. Ez nuen han goian bakarrik geratu nahi, teila eta harri haien guztien barruan. Egia esan, herrira jaistea zen nik nahi nuen gauza bakarra, gainerako umeekin eskolara joateko.
‎Erdiguneko merkataritza zentroren batean gurutzatuko ginen. Zu lako jendea ikusten nuen han, batzuetan. Dendak erdipurdikoak ziren denak, Asiako esku esklaboek mendebaldeko zurientzat egindako arropa merkeekin.
2021
‎Eta tradizioak dira balio horiek pasatu, transmititu eta aktibatzen dituztenak. Boisera joan nintzenean deskubritu nuen han egiten den jaialdi baten lelo nagusia" go basque in" zela, hau da," zoaz euskaltzera". Guk identitatea IZAN aditzarekin erlazionatzen dugu eta diasporako euskaldunek, ostera, EGIN aditzarekin:
‎Han, Fortalezan, lantegia emakumez beteta zegoen. Hilabete bakarra eman nuen han nire nebak atera ninduen arte, txarto ikusia zegoelako. Baina ondo gogoratzen dut lantegi horretan emakume pila bat zegoela lanean, baita Errekaldeko zubitik hurbil zegoen Industrias Metálicas en ere.
‎Baina ondo gogoratzen dut lantegi horretan emakume pila bat zegoela lanean, baita Errekaldeko zubitik hurbil zegoen Industrias Metálicas en ere. Nik ez nuen ulertzen zergatik ezin nuen han lanik egin, beste edozein lanbide bezalakoa baitzen. Orain, begira nolakoak diren gauzak, han lan egin zutenek pentsio duin bat izango dute, eta etxeko lanetan ibili ginenok, ordea, ez".
‎Katalunia plazara gidatu ninduten neure pauso alderraiek. Alferrik jardun nuen han mahai bila. Ezinezkoa zen librerik topatzea.
2022
‎Eta inondik ere ez zuten nire larridura azaltzen. Hala ere, garbi sentitzen nuen han zerbait gertatzen ari zela, zer zen ez banekien ere.
‎Baratzean hartua nuen lur, tamaina ederreko azen artean. Berehala ulertu nuen han txakurren bat egongo ote zen beldurra ez zetorrela bat errealitatearekin. Han ez zegoen mojei nire presentzia ohartaraziko zien animaliarik.
‎talentuz betetako gela hartan egoteko eskubiderik ez nuela sentitu nuen. Lotsa sentitzen nuen han agertzearekin bakarrik. Beraz, zergatik jarraitu sufritzen?
‎" Bi haur zaindu behar nituen, eta neroni ere haur bat nintzen. Negar aunitz egin nuen han, balkoitik begiratu eta negar egin". Frantsesik batere jakin gabe heldu zen Foixerat Sagrario.
‎" Pariserat joatea pentsatu nuen, lan egin eta frantsesa ikasiko nuela. Izeba bat nuen han. Dirua atera behar nuen, eta nire buruan bazen ez nintzela bertzeen gain bizitzen ahal.
‎Lanaldi erdiz aritzen nintzen, gaueko txandan zeuden langileak joaten ziren taberna batean, goizeko 05:00etatik 09:00etara, eta handik aterata Sabeco supermerkatura sartzen nintzen lanera, beste lanaldi erdiz. Denetik egin nuen han: hornitzen, urdaitegian, harategian, kutxan...
‎konprobatu nuen han zeudèn guztiek
2023
‎Gure buruei debekatu genien. Nahiago izanen nuen han aurkitu nituen gauza anitz aurkitu ez banitu; nire buruaz ahalke naiz, nire semeaz baino gehiago. Baina bere jantzien armairuan, zoko zokoan gorderik, karpeta gorri bat atzeman nuen.
‎Baina gero... barruraino xurgatu nahi nituen hitzak, hizkiak, joskerak, dena. Benetan sinetsi nahi nuen han zioena: zuk ere sentitu izan zenituela tentsio haiek, baina uste izan zenuela zure kontua zela eta, bueno, orduan lotsatiagoa zinela, hala ematen ez bazuen ere.
‎Bitxia da baina, egia esatera, etxean ere ez nintzen eroso sentitu, batez ere logelara aldatzera sartu nintzenean: pausaleku hura halako krimen baten eszenategia iruditzen zitzaidan, parte txarrekoa inondik ere, eta poliziek ezarri ohi duten segurtasun itxiturako xingola imajinatu nuen han, neure etxe propioan. Eta, hala eta guztiz ere, paradoxikoa gertatu arren, gela huraxe nire paradisua izan berria zen ordu luzez, nire Paradisus.
‎Hitz egin nuen bertako produktora batean lan egiten zuen lagun batekin. Baina sentitu nuen han ez nintzela inor eta ez nuela lekurik. Nire lekuan jarri ninduen eta punto.
Emaitza gehiago eskuratzen...
Loading...

Bilaketarako laguntza: adibideak

Oinarrizko galderak
katu "katu" lema duten agerpen guztiak bilatu
!katuaren "katuaren" formaren agerpenak bilatu
katu* "katu" hasiera duten lema guztiak bilatzen ditu
!katu* "katu" hasiera duten forma guztiak bilatzen ditu
*ganatu "ganatu" bukaera duten lema guztiak bilatzen ditu
!*ganatu "ganatu" bukaera duten forma guztiak bilatzen ditu
katu + handi "katu" eta "handi" lemak jarraian bilatu
katu + !handia "katu" lema eta "handia" forma jarraian bilatu
Distantziak
katu +3 handi "katu" eta "handi" lemak 3 elementuetako distantzian bilatu
katu +2 !handia "katu" lema eta "handia" forma 2 elementuetako distantzian bilatu
katu +2 !handi* "katu" lema eta "handi"z hasten diren formak 2 elementuetako distantzian bilatu
Formen konbinazioa desberdinak
bero + handi | asko "bero" lema eta jarraian "handi" edo "asko" lemak bilatu
bero +2 !handi* | !asko* "bero" lema eta jarraian "handi"z edo "asko"z hasten diren formak
!bero + handi|asko|gutxi|txiki "bero" forma eta jarraian "handi", "asko", "gutxi", "txiki" lemak
Ezaugarri morfologikoekin
proba + m:adj "proba" lema eta jarraian adjketibo bat
proba +2 m:adj "proba" lema eta bi hitzetako distantziak adjektibo bat adjketibo bat
bero + handi|asko + m:adi "bero" lema jarraian "handi" edo "asko" eta jarraian aditz bat
proba + m:izearr-erg "proba" lema eta ergatibo kasuan dagoen izen arrunta

Ezaugarri morfologikoak

KATEGORIA
adb adberbioa
adi aditza
adilok aditz-lokuzioa
adj adjektiboa
det determinatzailea
ior izenordaina
izearr izen arrunta
izepib pertsona-izena
izelib leku-izena
izeizb erakunde-izena
lbt laburtzapena
lotjnt juntagailua
lotlok lokailua
esr esaera
esk esklamazioa
prt partikula
ono onomatopeia
tit titulua
KASUA
abs absolutiboa
abl ablatiboa
ala adlatiboa
ban banatzailea
dat datiboa
des destinatiboa
erg ergatiboa
abz hurbiltze-adlatiboa
ine inesiboa
ins instrumentala
gel leku-genitiboa
mot motibatiboa
abu muga-adlatiboa
par partitiboa
psp postposizioa
pro prolatiboa
soz soziatiboa
MUGATASUNA/NUMEROA
mg mugagabea
ms mugatu singularra
mp mugatu plurala
mph mugatu plural hurbila
ADITZ MOTA
da da
du du
dio dio
zaio zaio
da-du da-du
du-zaio du-zaio
dio-zaio dio-zaio
da-zaio da-zaio
du-dio du-dio
da-zaio-du da-zaio-du
da-zaio-du-dio da-zaio-du-dio

Euskararen Erreferentzia Corpusa Euskararen Erreferentzia Corpusa (EEC)
© 2025 Euskaltzaindia