|
2009
|
|
|
Izututa, nire eskuei erreparatzen nien orduan, eta hatzak haragi bizitan nituela ikusten nuen. Zeremonia handiz, mostradore gainetik atzazalak hartu, ondo aztertu, eta banan banan jartzen
|
nituen
bakoitza bere lekuan. Atzazal bat hartu, eta hatz lodira; hurrengoa hartu, eta erakuslera?
|
|
2011
|
|
|
Ezpainetan musuaren zaporea nuela jaisten nintzen kalera, eta poltsak zakarrontzira botatzen
|
nituen
bakoitzean zerbait oso neurea, oso intimoa, botatzen nuen sentipena izaten nuen, eta nire aurretik eta nire ondoren ere igande ilunabarretan etxe hartatik nire antzeko gizonak jaitsi izango zirela, jaitsiko zirela, pentsatu ohi nuen, azken solairuan, atikoan, Karlaren itzala presaka leihoetatik igarotzen ikusten nuen bitartean.
|
|
|
Epea pare bat astez luzatzen bazidaten, astia izango nuen eleberriaren atal hori gutxienez bukatzeko eta laginak beste itxura bat hartuko zuen, baina etxe aldaketak galarazten zidan neurri handi batean hain beharrezkoa nuen kontzentrazioa, eta ezer gutxi aurreratzen nuen. Gainera, elkarrekin hiru urtez bizi izandako etxetik gauzak hartu behar
|
nituen
bakoitzean nire neskak (neska ohiak esan dut, orain bere bi lagunena baitzen, erdi bana nik gelako atea zabaldu eta ohean aurkitu nituenean, edo bakoitzarentzat osorik baina txandaka beharbada beste batzuetan, ez dakit) egon behar izaten zuen lekuko moduan, berarentzat nahi zituen gauzak eraman ez nitzan.
|
|
2012
|
|
|
Nola iritsi zen ez nekien, ezin zitzaidan inola ere bururatu. Eta gogoeta nahasi pila buruan erabili ondoren, zalantzan eta bere onetik aterata dagoen gizon baten erara, etxera itzuli nintzen, neure gotorlekura; guk esaten dugun bezala, lurra oinen azpian sumatu gabe, beldurrak hartuta, bizpahiru pauso ematen
|
nituen
bakoitzean atzera begira, sasiak eta zuhaitzak eta urrutira ikusten nuen mozkin bakoitza gizon baten irudiarekin nahasiz. Ezinezkoa da adieraztea nire irudimen izutuak zenbat eratara irudikatzen zizkidan gauzak, zenbat ideia zoro topatzen nituen une oro nire irudimenean, eta bururatu ere zenbat eta zenbat bitxikeria arraro bururatu zitzaizkidan.
|
|
2016
|
|
|
Txikitako ohitura, ogi bila bidaltzen dituztenen eskubide ukaezina, ogiari pusketak hartzea. Amak ere egiten zuen, inoiz esan zidan asko atsegin zuela hau egitea, eta okindegi batean pistolak ikusten
|
nituen
bakoitzean amarekin oroitzen nintzen, halakoak erosten ohi baitzizkidan. Ohi bai, baina asteburuetan soilik, eta ez lanegunetan.
|
|
2018
|
|
|
Behin eta berriz, zurrunbilo amaigabean. Begiak biltzen
|
nituen
bakoitzean orduko irudiak berritzen zitzaizkidan, orduko sentsazioak, nire oroimenak une hartaz atxiki ahal izan zuen guztia, baina, batez ere, Martinen mespretxua. Harrigarria zen.
|