|
2017
|
|
|
Eta nola errekonozitu Bestea? Sartrerentzat, hiru gertakarik agerrarazten didate funtsean nire hor nonbait izatea (Bestearentzako objektu) eta Bestearen
|
nire
eskumenetik kanpo izatea (subjektu modura): lotsak, harrotasunak eta alienatua izateko beldurrak.
|
|
|
Horrek adierazten du nik Bestea objektu gisa atzemateak, probabilitatearen mugetatik irten gabe eta probabilitate horren beraren kausaz, funtsean Bestearen oinarrizko atzemate batera igortzen duela non eta Bestea jada ez zaidan agertzen objektu gisa, baizik eta ‘pertsonazko presentzia’ gisa. Hitz batean esateko, Bestea objektu probable izateko, eta ez objektuzko amets, bere objektutasunak ez du igorri behar jatorrizko bakartasun batera
|
nire
eskumenetik kanpo legokeena, baizik eta funtsezko erlazio batera, non eta Bestea agertzen den ez nik beraz dudan ezagutzaren bitartez baina beste modu batean. Teoria klasikoak hizpidean daude giza organismo ikusi orok zerbaitetara igortzen duela aintzakotzat hartzen dutenean, eta zerbait hori dela bere probabilitatearen funtsa eta bermea.
|
|
|
Bestela esateko, Bestearen auzia ulertu izan da, oro har, Bestea agertzen deneko lehen erlazioa objektutasunarena balitz bezala, hau da, lehenik Bestea agertuko balitz bezala, zuzenean edo zeharka, gure pertzepzioan. Baina pertzepzio horrek, bere izaeragatik beragatik, bera ez beste zerbaitetara igortzen duenez eta ezin duenez igorri ez mota bereko agerpen segida infinitu batera egiten duen bezala, idealismoarentzat, mahaiaren edota aulkiaren pertzepzioaketa ezta printzipioz
|
nire
eskumenetik kanpo kokatuta legokeen entitate isolatu batera ere, funtsean nire eta Bestearen kontzientziaren lehen erlazio batera igorri behar du, non eta Bestea, niri lotuta bada ere, zuzenean subjektu gisa agertu behar zaidan, eta non erlazio hori den nire oinarrizko lotura Bestearekin, nire Bestearentzako izatearen modua bera.
|
|
|
Lotsa, beldurra eta harrotasuna dira, beraz, nire oinarrizko erreakzioak eta Bestea
|
nire
eskumenetik kanpo dagoen subjektutzat hartzeko moduak; euren baitan nire ipseitatearen ulerpen bat biltzen dute, motibazio gisa balio izan ahal eta behar didana Bestea objektu gisa eratzeko.
|
|
|
Bestea hemen ez da objektu eta luke objektu izan, azaldu dugunez, non eta niak ez dion aldi berean Bestearentzako objektu izateari uzten eta desegiten. Horrela, nik ez dut Bestea objektutzat jotzen, ezta nire Egoa ere niretzako objektutzat, eta ezin diot Ego horri intentzio huts bat zuzendu ere egin
|
nire
eskumenetik orain kanpo dagoen objektu bati bezala. Horrela, ezerez batek bereizten du Ego hori nigandik eta ezin dut asebete, niretzat ez delarik atzematen baitut eta printzipioz Bestearentzat existitzen delarik; beraz, ez dut hartzen noizbait emana izan dakidakeena bezala, baizik eta, alderantziz, printzipioz ihes egiten didana bezala eta nirea inoiz izango ez dena bezala.
|
|
|
ez agerikoaren dimentsiora. Horrela, begiradaren agerpena atzematen dut izatezko erlazio ek statiko baten sortzea bezala, non terminoetako bat ni naizen, hau da, bera ez dena den eta bera dena ez den bere baitarako hori; eta non beste terminoa ere ni naizen, baina
|
nire
eskumenetik at, nire ekintzatik at, nire ezagutzatik at. Eta termino hori, hain zuzen, librea den Beste baten posibilitate infinituekin erlazioan dagoenez, propietate ez agerikoen sintesi agortezina eta infinitua da berez. Bestearen begiradaz, nire buruari bizi natzaio munduaren barruan finkatuta bezala, arriskuan bezala, erremediorik gabe bezala.
|
|
|
Baina ez da emana nire unibertsoko izate gisa, baizik eta subjektu huts gisa. Horrela, subjektu huts hori, ezagutu ezin dudana definizioz, hau da, ezin dudana objektutzat jo, beti dago hor,
|
nire
eskumenetik at eta distantziarik gabe, nire burua objektutzat hartzen saiatzen naizenean. Eta begiradaren esperientzian, nire burua objektutasun ez agerikotzat bizi dudanean, zuzenean eta nire izatearekin jasotzen dut Bestearen subjektutasun atzemanezina.
|