|
2001
|
|
|
hainbeste urtez lan isil eta atergabean jardun eta hala ere sekula ez nekatzeko arrazoi ren bat izan behar duela Zavalak, sekretu ren bat. Bertsolaritzarekiko nire hasierako lilura hura gogoan, pentsatu nuen Zavala ere lilura horrek berak
|
jota
behar duela, eta hortixe hastea erabaki nuen: ea nondik nora ote datorkion Zavalaribe rtsolaritza eta herri literaturarekiko lilura hori, hainbeste lan eta nekeren buruan ere lanerako kemena ematen diona oraindik ere.
|
|
2003
|
|
|
Maisuaren ustez, ez da halabeharra existitzen, kausalitatea baizik. Polliki errepasatu nuen aforismoa, tentuz eta artaz; puxka baten ondoren, susmatu nuen argentinarrak neu bezalaxe, liburuzain eta idazle hura ere ordurako nahikoa begietatik
|
jota
behar zuela egon. Ez zela halabeharra existitzen?, galdetu nion neure buruari erretorikoki eta suminduraz beterik.
|
|
2009
|
|
|
–Ez nazazu utz, ezta min egiten badizut ere?;. Hitz ematen dizut?, erantzun zion Maria Bibianak; Adak, baina, nekez egin ziezaiokeen minik, zegoèn egoeran? nahiz eta, zegoèn egoeran zegoelako, inoiz baino min handiagoa egiten zion, Adaren gogogabezia desertu bat balitz bezala, guztiengandik erremediorik gabe bereizten zuena; hala, bada, Maria Bibianak bakardadeak
|
jota
behar zuen, eta Adarekin ibiltzeko era hura zuen, ausaz, bere bakardadearen ezaugarria, biak elkarrekin balebiltza bezala, bai, baina bakoitza bere aldetik, desertuaren alde banatan, eskuak eta besoak bereiz; horregatik Maria Bibianaren poza eta horregatik Maria Bibianaren alaitasuna, Adaren besoak berea kateatu zuenean.
|
|
|
Baina hara: bere erruduntasuna onartu ondoren hondo hondoa
|
jota
behar zuenari. Txaroren itzala sentitu ote zuen orduan?, animo eta animo!?: hots, egoeraren punturik behekoenean behar zuenari. Adaren itxura ere halakoa zen, itxurak desitxuratutakoa?
|
|
|
ahizpak shocka izan zuenetik ez baitzuen burua altxatzen; eta, harekin ospitalera joan zenetik, hari begira bizi zen, bere burua ukatzeko gertu, Adarena berresteko asmotan; Adari bazkaltzen eta afaltzen laguntzen zion, egonarri handiz; honek ohea bustitzen zuenean, berriz, Maria Bibianak garbitu eta azpiko galtzak eta izarak aldatzen zizkion; Maria Bibianak, beraz, gogoan behar zuen Adari egindako promesa, noiz eta ahizpa halaxe mintzatu baitzitzaion, bi poloen arteko barne borroka hartan sartuta zebilèn garaian: " Ez nazazu utz, ezta min egiten badizut ere";" Hitz ematen dizut", erantzun zion Maria Bibianak; Adak, baina, nekez egin ziezaiokeen minik, zegoèn egoeran... nahiz eta, zegoèn egoeran zegoelako, inoiz baino min handiagoa egiten zion, Adaren gogogabezia desertu bat balitz bezala, guztiengandik erremediorik gabe bereizten zuena; hala, bada, Maria Bibianak bakardadeak
|
jota
behar zuen, eta Adarekin ibiltzeko era hura zuen, ausaz, bere bakardadearen ezaugarria, biak elkarrekin balebiltza bezala, bai, baina bakoitza bere aldetik, desertuaren alde banatan, eskuak eta besoak bereiz; horregatik Maria Bibianaren poza eta horregatik Maria Bibianaren alaitasuna, Adaren besoak berea kateatu zuenean.
|
|
|
Baina hara: bere erruduntasuna onartu ondoren hondo hondoa
|
jota
behar zuenari –Txaroren itzala sentitu ote zuen orduan?, animo eta animo! –: hots, egoeraren punturik behekoenean behar zuenari –Adaren itxura ere halakoa zen, itxurak desitxuratutakoa– begietan txinparta bat piztu eta begitarte desegina berregiten hasi zitzaion –arestian izotzak harrapatutako ezpainek, esate baterako, izotza hausten hasiak ziruditen, ez era nabarmenean baina bai era ia sumaezinean–, Ada hobera bidean zihoan seinale, minimoa atzean utzi eta inflexio puntu batean sartuta, ezustekoaren ondotik erreakzionatu eta bere buruari halako zerbait esaten ari balitzaio bezala:
|