|
2008
|
|
|
Gertaera
|
hura
inflexio puntu bat izan zen Fausti eta Reginaren arteko harremanetan, zeinek hobera egin baitzuten, itxuragabeki, aurrerantzean. Orain bai baitzuen bakoitzak, elkarrekin eta elkarrengana izan zutèn barne biluztearen ondorioz, bestearen kokapenaren berri, eta bai baitzituen, halaber, bestearen erreferentzia zehatzagoak harremanak behar bezala finkatzeko.
|
|
|
Gertaera
|
hura
inflexio puntu bat izan zen Fausti eta Reginaren arteko harremanetan, zeinek hobera egin baitzuten, itxuragabeki, aurrerantzean. Orain bai baitzuen bakoitzak, elkarrekin eta elkarrengana izan zutèn barne biluztearen ondorioz, bestearen kokapenaren berri, eta bai baitzituen, halaber, bestearen erreferentzia zehatzagoak harremanak behar bezala finkatzeko.
|
|
2009
|
|
|
nagusitzen hasi zitzaion arte: nagusituko ez zitzaion, bada, baldin eta ber bertan bazuen eredua eta iparrorratza, aita, alegia?, bere bizia arriskuan jartzeko gai izan zena, semea Nikolairen atzaparretatik libratzeko!; eta, harrotasunaren talaia
|
hura
inflexio puntu gertatu balitzaio bezala, beste molde batean ikusten hasi zen Teofilo Maria bere burua, baita burura etengabe zetozkiòn galderak ere, iraganean behin baino gehiagotan lotsarazi izan zutenak: nola izan zitekeen, izan ere, bera bezalako gizon batek harrotasunaren gailurrik gorenetik, zinez menderatu ote zuen noizbait Fanelli, edo ametsetan izan ote zen??
|
|
|
Nikolairen irudiari; bi irudi haien arteko tirabiran –bere barne prozesuaren bidegurutze horretan, beraz–, etsipenera edo errebeldiara jo zezakeen Teofilo Mariak –bere burua gorrotatzera edo Nikolai gorrotatzera, alegia–, harik eta, apurka apurka, harrotasuna –baita bere buruarekiko autoestimua ere, ondorioz– nagusitzen hasi zitzaion arte: nagusituko ez zitzaion, bada, baldin eta ber bertan bazuen eredua eta iparrorratza –aita, alegia–, bere bizia arriskuan jartzeko gai izan zena, semea Nikolairen atzaparretatik libratzeko!; eta, harrotasunaren talaia
|
hura
inflexio puntu gertatu balitzaio bezala, beste molde batean ikusten hasi zen Teofilo Maria bere burua, baita burura etengabe zetozkiòn galderak ere, iraganean behin baino gehiagotan lotsarazi izan zutenak: nola izan zitekeen, izan ere, bera bezalako gizon batek harrotasunaren gailurrik gorenetik –zinez menderatu ote zuen noizbait Fanelli, edo ametsetan izan ote zen? – mendekotasunaren leizerik ilunenetara egitea?; hain lur jota eta hain galduta ote zegoen, bada?; zertan zebilen, baina, bera –aitaren odolekoa ez ezik, aita baino askoz gazteagoa eta sasoikoagoa ere bazen, itxura batean! –, zalantza haiek hartuta?; lotsaren gaineko lotsa ez sentitzeko, baina, erabat altxatu behar zuen lehenik eta behin bere burua, inflexio puntua atzean utzita:
|