|
2009
|
|
|
Orduan hitzak hartuko du bere lekua, hausnarketak xarma, eta ñabardurak izanen du bere denbora eta pausalekua. Handik aurrera badaiteke
|
gure
ordura arteko lo zegoenak asmo eta proiektuak garatzeko adina argitasun sortu ahal izatea. Eta, zorte apur batez, zentzua galdu berri dugun harekin bermatu eta bideratzea, gainera.
|
|
2010
|
|
|
eta ni, ihesbiderik gabe!, noiz eta begiak erdi itxi eta lotiarena egitea bururatu zitzaidan; gelako bi kontraleiho apur bat zabalduetatik batera eta bestera barreiatzen zen argia, argizko zirrikitu bertikal bi iduri, gelako iluntasuna ilun argitan uzten zutenak; ni eskuin aldera etzanda nengoen, ateari so, eta horregatik, ezin garbiago ikusi nuen nola hurbildu zitzaidan Helena, pausoz pauso, gero eta aurrerago, nire parean jarri zen arte; gero, makurtu eta muxu eman zidan lokian; urduri nengoen, baina ez hain urduri ere, eta gogoratzen dudanetik, hartarako bi arrazoi aurkitzen ditut: batetik, Helenaren ustetan ni lotan nengoen, edo hala pentsatu nuen behintzat; bestetik, beste ideia bat ere banerabilen nik orduan buruan; izan ere,
|
gure
ordu arteko harremanen agertokian, Helena beti agertu izan zen protagonista ausartaren paperean, haren ausardiak ez zuen, ordea, ausarkeriarekin zerikusirik, hain zirudien berezkoa eta naturala, eta ni koldarrarenean; baina zergatik jokatu behar nuen joko hartan birika zimurraren papera, baldin eta beste birika bat banuen, hobera bidean zegoena eta ezin osasuntsuago jarriko zitzaidana berandu gabe?; hantxe nuen, bai, aukera ezin hobea, birika osasuntsuaren tokian jartzeko!; eta orduan, begiak zabaldu, Helenari begira jarri, ezpainak bildu eta halaxe esan nion, irri pikaro bat betartean, nire urduritasun guztiak, bihotza bularretik aterako ote zitzaidan??
|
|
|
Helena, baina, erne zegoen, bai horixe... eta ni, ihesbiderik gabe!, noiz eta begiak erdi itxi eta lotiarena egitea bururatu zitzaidan; gelako bi kontraleiho apur bat zabalduetatik batera eta bestera barreiatzen zen argia, argizko zirrikitu bertikal bi iduri, gelako iluntasuna ilun argitan uzten zutenak; ni eskuin aldera etzanda nengoen, ateari so, eta horregatik, ezin garbiago ikusi nuen nola hurbildu zitzaidan Helena, pausoz pauso, gero eta aurrerago, nire parean jarri zen arte; gero, makurtu eta muxu eman zidan lokian; urduri nengoen, baina ez hain urduri ere, eta gogoratzen dudanetik, hartarako bi arrazoi aurkitzen ditut: batetik, Helenaren ustetan ni lotan nengoen, edo hala pentsatu nuen behintzat; bestetik, beste ideia bat ere banerabilen nik orduan buruan; izan ere,
|
gure
ordu arteko harremanen agertokian, Helena beti agertu izan zen protagonista ausartaren paperean —haren ausardiak ez zuen, ordea, ausarkeriarekin zerikusirik, hain zirudien berezkoa eta naturala— eta ni koldarrarenean; baina zergatik jokatu behar nuen joko hartan birika zimurraren papera, baldin eta beste birika bat banuen, hobera bidean zegoena eta ezin osasuntsuago jarriko zitzaidana b... " Mmmmmm...!".
|
|
2020
|
|
|
eta jandako guztia komunetik behera bota eta gero, ajeaz lepo, logelatik irten gabe psikokandikeria batzuk sartu nituen gure abestirik kamutsenean. Hau da, distortsioa ipini nion
|
gure
ordura arteko kantu rap zozo bati; ez egundoko distortsioa, bai nahikoa, ordea. Emaitza entzuten ari nintzela, loop baten moduan behin eta berriz entzuten, leihotik, pareko etxean, Lady Amnesy (halaxe deituko diot artean hala bataiatu ez bagenuen ere) ikusi nuen bizileku omen zuen hartan.
|
|
2022
|
|
|
EHBFtik Granadan egin ziren dekolonialitatearen inguruko jardunaldietan [38] parte hartu genuen eta bertan,
|
gure
ordura arteko hausnarketak konpartitzeaz gain, beste hizlariei entzundakoetatik ikaspen berriak atera genituen. Horien artean, deszentratzearen inguruan, María Reimóndezek (2017) egiten duen gogoeta jaso eta geure egin genuen.
|