|
2007
|
|
|
Jakiteko duzu Trapobaniako uhartea Iohan Apezaren eremutik eguzki sartzera duzula. Ontzi zaharrez joanez, hogeita hiru
|
egun
baino gehiago dituzu. Eta handik eguzki sartzera bertze bi irla badituzu, Horia eta Argira, lurra urrez eta zilarrez dutena.
|
|
|
Horrela ziren erreinuko gainerako emazte guziak ere alargundu. Geroztik, gizonak hamar bat
|
egun
baino gehiago ez omen dituzte beren ondoan jasaten, ez eta mutikoak haien artean haziak izan daitezen. Gizonen gutizia dutelarik, ondoko lurraldeetara joaten dira eta han hamar bat egun egoten dira itzuli aitzin.
|
|
2009
|
|
|
Urtean zehar, fraidegaiek hamabost opor
|
egun
baino ez zituzten izaten; halakoetan, Iñigo baserrira itzultzen zen, udako lan ugarietan laguntzera. Mirentxuk eta biek ez zioten elkarri hitz egiten lehen bezala, ez zuten elkar ukitzen; bien begiradan halako lotsaizun bat nabari zen, nahiz eta zeharka begirik ez kendu elkarri.
|
|
|
Ez dugu ezagutzen etorkinen presentziak Euskal Autonomia Erkidegoko euskararen ezagutzan duen eragin zehatzari buruzko datu guztiz fidagarririk. Nolanahi ere, zenbait proiekzioren arabera, badirudi etorkinen pisua kontatu ezik elebidunen portzentajea %39 pasatxo izango litzatekeela, gaur
|
egun
baino ia bi puntu gehiago, alegia. Horrek, ordea, inola ere ez gaitu eraman behar etorkinen presentzia euskararentzako mehatxu moduan hartzera, gutxiagorik ere.
|
|
|
Hori izan da, gainera, gizadiak historian zehar urratu duen bidea. Gaur egun 6.700 hizkuntza inguru eta sei mila milioitik gora biztanle dituen mundu honetan, hogei mila hizkuntza hitz egiten omen ziren biztanleak gaur
|
egun
baino milaka milioi batzuk gutxiago zirenean. Bilakaera horren argitan badago, beraz, munduko hizkuntza aniztasunari kezkaz erreparatzeko motiborik.
|
|
2010
|
|
|
Ainbeste ixturiatutako oiek denak, oingoan isilduko diela, alajainetan; beti tenporak ez dula balio eta ez dula balio. Beak, solamente, atrebittu ez ta, aurretik bota, baezpere, ez dala posible hamabost
|
egun
baino luzeao egualdie asmatzea ta oingon, azkenen atrebittu nonbait eta, hoixe ankasartze majoa ein omen dutena oingo udaldi honekin, El verano serà ¡ húmedo y frÃo... Hobe duela, aleie, eun pare batekoa esan eta ixilixilik geldittu.
|
|
2011
|
|
|
Cádiz, Tarifa, Conil, San Fernando... denak zeuden harresiz inguraturik, garai bateko Gasteiz, Bilbo, Baiona, Iruñea, Donibane Garazi eta Euskal Herriko beste asko (gehienak) bezala. Gizarte zarratuen sasoia izan zen hura, eta, kulturen arteko elkar eraginak sekula etenik izan ez duen arren, identitateek
|
egun
baino nahasgabeago, aldagaitzago iraun zuten.
|
|
2018
|
|
|
ez nintzela inoiz aterpe baten babesean biziko; ez nuela inorekin ohe traturik izango; ez nintzela sekula indarraz baliatuko. Ez dut harrezkero inoren kontra eskurik jaso; ez dut emakumerik, ez nahi ere; nire loak zerua izaten du izara, eta ez dut sekula aterpe batean hiru
|
egun
baino gehiago egin. Horra hor, Baronet, zergatik dirudien Battis Toberak hain oilobusti.
|
|
2019
|
|
|
Ezta dutxatu gabe bi
|
egun
baino gehiago aguantatuko nuenik ere. Badauka zerbait liluragarritik norberaren hondamenaren lekuko izateak, erronka bat bezala da.
|
|
|
San Fermin ondoko igandea, eulien festa. Argi dago, kale eta enparantza bazterrak
|
egun
baino gutxiago garbitzen zireneko hondakin zabor zaramaz ari zaigula esaera hau. Bero zakar eta erreak, orduan ere sasoi honetan izaten zirenaren seinale, nonbait, euliak berotan baitu ezti.
|
|
2020
|
|
|
Ez nahi beste, noski. Alde batetik, orduan, gaur
|
egun
baino partidu gutxiago izaten zirelako eta bestetik, txapelketa handi batzuetarako ez ginelako sail  katu. Elkarren aurka sarritan aritu ginen eta, egia esan, gauzak ondo joan zitzaizkidan, hainbat gol sartu nizkiolako.
|
|
2021
|
|
|
Gero, eraikina edertu besterik ez da egin behar, ezta? Kontua da irteteko baimena izango dudala hamabost
|
egun
baino lehen, baina honek oso itxura txarra du niretzat. Guk batak besteari laguntzea nahi dut.
|
|
2022
|
|
|
...ndua zuena, haien alde jarriko nintzatekeen, baina nire argaltasunak irri eragiten zien, burua atzerantz biratzera behartzen zituen beren bularrak balioan jartzeko, eta haietarik gehienek nire deserritu edertasunik ezertarako ere nahi ez bazuten ere, batzuek nire eraginpean erori ziren, pisua galdu nahi izan zuten, zeren ipurdi txikiak ez al dira, bada, politagoak, femeninoagoak, ezin ote zuten bi
|
egun
baino gehiago eraman txokolaterik jan gabe, eta argaltzen hasi zirenean, galdua nintzela ohartu nintzen, galtzera eramango nindutela, hiritik alde egin nuela ohartu nintzen, zeren haiek bat egingo zuten nirekin nik bakarrik egon nahi nuen tokian, ez ahaztu denbora hartan ni goseak nengoela eta hortxe jabetu nintzen zera hark guztiak ez zuela ezertarako balio, eta zertan goseak egon mundu guztia e... Txikitan, neu nintzen ederrena, halaxe nintzen dudarik gabe, nola baitira gona igotzen zaien neska txiki guztiak, artean ez nekien zer zetorkidan, bai, dena pikutara joan zen nerabezaroan, tira, uste dut, eta bigarren hezkuntzan nire lagunak ni baino politagoak ziren, eta inoiz ez zuten jakin gorroto nituela ni baino politago ikusten nituelako, zeren ni beti isilka errebelatu nintzen, nire fantasmen erosotasunean, gogamenaren toki batean non posible baita bizirik eta hilik egotea, biak aldi berean, non posible baita maite ditugunak mila aldiz asasinatzea eta familiaren samintasuna antzeztuz suizidatzea, baina zergatik egin ote du bere buruaz beste, ez ote dugu egin ahal izan dugun dena, ez ote diogu eman guztia eta gehiago, eta mila aldiz irudikatu ditut nire lagunak desitxuraturik, larri errerik, ile grisa matazaka erortzen eta bularrak moztu beharrez min biziak janak dituelako, bular ustelduak, bular muinoiak besoak antxumatuz eta ezkutatuz ibili behar direnak, nire gorrotoa inguruan loratzen zen guztia harrapatzeraino heltzen zen, eskolako anorexikoa nintzen ordurako, zeren nolabait ere nabarmendu beharra neukan, begiratu nola desagertzen naizen eta begiratu nola maite dudan bizia, eta haur izateari uzteko ukoa harro erakutsiz nenbilen ordurako, kiribilean kizkur  tzen nintzen ama, ohetik atera nahi ez eta, murriztu ahala, eta lagunak leial izan balitzaizkit nik ez niekeen makurrik opa izango, gainerako guztia bazterrean uzteraino adoratu izan banindute, niri jarraiki balitzaizkit nola apostoluak jarraiki zitzaizkion Jesu Kristori arrantza sareak jitoan utzirik bihotza esker onez beterik hautatuak izan zirelako, ahalegina egin nukeen nire lagunak bezalakoa izateko, haragi  tsua eta ile uhindua zuena, haien alde jarriko nintzatekeen, baina nire argaltasunak irri eragiten zien, burua atzerantz biratzera behartzen zituen beren bularrak balioan jartzeko, eta haietarik gehienek nire deserritu edertasunik ezertarako ere nahi ez bazuten ere, batzuek nire eraginpean erori ziren, pisua galdu nahi izan zuten, zeren ipurdi txikiak ez al dira, bada, politagoak, femeninoagoak, ezin ote zuten bi egun baino gehiago eraman txokolaterik jan gabe, eta argaltzen hasi zirenean, galdua nintzela ohartu nintzen, galtzera eramango nindutela, hiritik alde egin nuela ohartu nintzen, zeren haiek bat egingo zuten nirekin nik bakarrik egon nahi nuen tokian, ez ahaztu denbora hartan ni goseak nengoela eta hortxe jabetu nintzen zera hark guztiak ez zuela ezertarako balio, eta zertan goseak egon mundu guztia egon badaiteke goseak hiltzen, bihotza gelditzen den arte, baina gero ospitalera eraman eta indarrez elikatzen baldin badute, eta une horretan alde egin nuen, lautada utzi eta hirian bizitzera etorri nintzen, lan egin nahi nuen eta puta egin nintzen, ergelkeria galanta, baina gertakarien segida logikoa, horratik, anorexiatik puteriora ez dago urrats bat baizik, eta artean lan egin behar zuen ahoa neukan, ahora sartu sartu ahal nezakeen guztia, denbora galdua irabazi, kiloz eta zakilez inguratu, eta ez pentsatu asebete naizenik, ez, goseak nago beti, egunero haztatzen dut jaten dudana, hau beste harekin batera jan ote dezaket, ezin ote dut morokil honen heren bat platerean utzi, ez jan azken heren hau nire nerabe gorputz hau ahal den gehiena habitatu ahal izan dezadan, nire pottoki txikitasun hau ahal den gehiena habitatu, ezpainak silikonaz puztea gustatzen baitzaio, ezpainak eta titiak ere bai, eta plater baten herena bider hirurehun eta hirurogeita bost egun, dira ehun eta hogei plater gutxiago digeritu beharrekoak, eta hori baino gehiago, zeren hortxe dago beti ariketa fisikoa ere, gimnasioa, entrenatzeko tokia, non gailu espezializatuak dituzten sabela, ipurdia eta izterrak indartzeko, badituzu atal batzuk zeinetan gorputzeko gantzen ehuneko laurogei baino gehiago kontzentratzen diren, eta astean hiru aldiz joan behar izaten dut, astelehen, asteazken eta ostiraletan, egun bat sabelarentzat, bestea ipurmasailentzat eta hirugarrena izterrentzat, eta neurriz gain entrenatzen dudanean batzuetan oka egiten dut, aldageletan bertan, eta atsegin dut gainerakoen aurrean gaixotzea, ez dakit zer dela-eta, aukeran errukia hobea delako inbidia baino, emakumezkoen aurrean ezin dudalako atzera egin baizik, haien oinetara makurtu barkatu nazaten, barkatu, barkatu nire bekatuak, barkatu maitatua izan naizelako, barkatu hil dudalako, gezurrak esan ditudalako, jan ere dudalako, eta nire bezeroak eta nire psikoanalista bera ere nire isilaldiekin desafiatu baditzaket, gizonezkoekin ausarta eta lotsagabea ere izan baninteke, larba hutsa naiz emakumezkoen aurrean, horra zergatik ez dudan lagunik, alegia egiazkorik batere ez, horra zergatik nahiago dudan emakumezkoak tarte batera eduki, eta neure burua gizonezkoz inguratu eta lubakitu, bai, gorroto ditut emakumezkoak, eskura ditudan baliabideekin ditut gorroto, gogameneko bazter horretako indarrarekin, nire gorputz makurtuarekin eta barkamena eskatzen dien ahoarekin, gogamenean akabatu egiten ditut emakumeak.
|
|
|
Txikitan, neu nintzen ederrena, halaxe nintzen dudarik gabe, nola baitira gona igotzen zaien neska txiki guztiak, artean ez nekien zer zetorkidan, bai, dena pikutara joan zen nerabezaroan, tira, uste dut, eta bigarren hezkuntzan nire lagunak ni baino politagoak ziren, eta inoiz ez zuten jakin gorroto nituela ni baino politago ikusten nituelako, zeren ni beti isilka errebelatu nintzen, nire fantasmen erosotasunean, gogamenaren toki batean non posible baita bizirik eta hilik egotea, biak aldi berean, non posible baita maite ditugunak mila aldiz asasinatzea eta familiaren samintasuna antzeztuz suizidatzea, baina zergatik egin ote du bere buruaz beste, ez ote dugu egin ahal izan dugun dena, ez ote diogu eman guztia eta gehiago, eta mila aldiz irudikatu ditut nire lagunak desitxuraturik, larri errerik, ile grisa matazaka erortzen eta bularrak moztu beharrez min biziak janak dituelako, bular ustelduak, bular muinoiak besoak antxumatuz eta ezkutatuz ibili behar direnak, nire gorrotoa inguruan loratzen zen guztia harrapatzeraino heltzen zen, eskolako anorexikoa nintzen ordurako, zeren nolabait ere nabarmendu beharra neukan, begiratu nola desagertzen naizen eta begiratu nola maite dudan bizia, eta haur izateari uzteko ukoa harro erakutsiz nenbilen ordurako, kiribilean kizkur  tzen nintzen ama, ohetik atera nahi ez eta, murriztu ahala, eta lagunak leial izan balitzaizkit nik ez niekeen makurrik opa izango, gainerako guztia bazterrean uzteraino adoratu izan banindute, niri jarraiki balitzaizkit nola apostoluak jarraiki zitzaizkion Jesu Kristori arrantza sareak jitoan utzirik bihotza esker onez beterik hautatuak izan zirelako, ahalegina egin nukeen nire lagunak bezalakoa izateko, haragi  tsua eta ile uhindua zuena, haien alde jarriko nintzatekeen, baina nire argaltasunak irri eragiten zien, burua atzerantz biratzera behartzen zituen beren bularrak balioan jartzeko, eta haietarik gehienek nire deserritu edertasunik ezertarako ere nahi ez bazuten ere, batzuek nire eraginpean erori ziren, pisua galdu nahi izan zuten, zeren ipurdi txikiak ez al dira, bada, politagoak, femeninoagoak, ezin ote zuten bi egun baino gehiago eraman txokolaterik jan gabe, eta argaltzen hasi zirenean, galdua nintzela ohartu nintzen, galtzera eramango nindutela, hiritik alde egin nuela ohartu nintzen, zeren haiek bat egingo zuten nirekin nik bakarrik egon nahi nuen tokian, ez ahaztu denbora hartan ni goseak nengoela eta hortxe jabetu nintzen zera hark guztiak ez zuela ezertarako balio, eta zertan goseak egon mundu guztia egon badaiteke goseak hiltzen, bihotza gelditzen den arte, baina gero ospitalera eraman eta indarrez elikatzen baldin badute, eta une horretan alde egin nuen, lautada utzi eta hirian bizitzera etorri nintzen, lan egin nahi nuen eta puta egin nintzen, ergelkeria galanta, baina gertakarien segida logikoa, horratik, anorexiatik puteriora ez dago urrats bat baizik, eta artean lan egin behar zuen ahoa neukan, ahora sartu sartu ahal nezakeen guztia, denbora galdua irabazi, kiloz eta zakilez inguratu, eta ez pentsatu asebete naizenik, ez, goseak nago beti, egunero haztatzen dut jaten dudana, hau beste harekin batera jan ote dezaket, ezin ote dut morokil honen heren bat platerean utzi, ez jan azken heren hau nire nerabe gorputz hau ahal den gehiena habitatu ahal izan dezadan, nire pottoki txikitasun hau ahal den gehiena habitatu, ezpainak silikonaz puztea gustatzen baitzaio, ezpainak eta titiak ere bai, eta plater baten herena bider hirurehun eta hirurogeita bost egun, dira ehun eta hogei plater gutxiago digeritu beharrekoak, eta hori baino gehiago, zeren hortxe dago beti ariketa fisikoa ere, gimnasioa, entrenatzeko tokia, non gailu espezializatuak dituzten sabela, ipurdia eta izterrak indartzeko, badituzu atal batzuk zeinetan gorputzeko gantzen ehuneko laurogei baino gehiago kontzentratzen diren, eta astean hiru aldiz joan behar izaten dut, astelehen, asteazken eta ostiraletan, egun bat sabelarentzat, bestea ipurmasailentzat eta hirugarrena izterrentzat, eta neurriz gain entrenatzen dudanean batzuetan oka egiten dut, aldageletan bertan, eta atsegin dut gainerakoen aurrean gaixotzea, ez dakit zer dela-eta, aukeran errukia hobea delako inbidia baino, emakumezkoen aurrean ezin dudalako atzera egin baizik, haien oinetara makurtu barkatu nazaten, barkatu, barkatu nire bekatuak, barkatu ...ndua zuena, haien alde jarriko nintzatekeen, baina nire argaltasunak irri eragiten zien, burua atzerantz biratzera behartzen zituen beren bularrak balioan jartzeko, eta haietarik gehienek nire deserritu edertasunik ezertarako ere nahi ez bazuten ere, batzuek nire eraginpean erori ziren, pisua galdu nahi izan zuten, zeren ipurdi txikiak ez al dira, bada, politagoak, femeninoagoak, ezin ote zuten bi
|
egun
baino gehiago eraman txokolaterik jan gabe, eta argaltzen hasi zirenean, galdua nintzela ohartu nintzen, galtzera eramango nindutela, hiritik alde egin nuela ohartu nintzen, zeren haiek bat egingo zuten nirekin nik bakarrik egon nahi nuen tokian, ez ahaztu denbora hartan ni goseak nengoela eta hortxe jabetu nintzen zera hark guztiak ez zuela ezertarako balio, eta zertan goseak egon mundu guztia e...
|
|
|
Haren azken gutunak ekainaren 2ko data zuen. Bederatzi
|
egun
baino ez... Zer gertatu ote zen harrezkero, Jainko maitea...
|
|
|
âZer uda ederra dugun âesan zuen Madeleinek; saskia hartu eta ilar parretara zihoanâ. Eguraldi txarreko zortzi
|
egun
baino ez hilaren hasieran, eta gero, ez euri txikirik ez hodeirik; horrela segi  tzen badu ere, barazki gehiago izango ditugu... Bero honekin lana gogorra da, baina berdin dio; atsegina da, zeruak mundu gaixo hau kontsolatu nahi balu bezala.
|
|
2023
|
|
|
euria dakarrela esan nahi du: " Pitxilipeta orixa, iru egungarrengo eurixa(" ...euria hiru
|
egun
baino lehen"); beste batek dio umetan jolasean jarduten zutenean marigorringorik ikusiz gero, esan ohi zutela" Marigorringo bixar euskixa ala eurixa eingo?". Bill bill egiten du eguzkiak enparantzako eraikinen teilatuetan, epeltasunaren seinale.
|