|
|
Orduan nire egoera benetan aztertzen hasi nintzen, eta baita
|
egoera
horrek jartzen zizkidan mugak ere, eta idatzi egin nituen; ez horrenbeste nire atzetik etor zitezkeenentzat, ez bainuen uste ondorengoak izango nituenik, nire pentsamenduek adimenari ematen zizkioten lan eta nekeetatik askatzeagatik baizik. Eta arrazoia nire zoritxarrei nagusitzen hasi zitzaienez gero, nola edo hala suspertzen hasi nintzen eta gauza onak txarren parean jartzen, nire zoria beste zori okerrago batzuetatik bereizteko, oso modu hotzean, zorrak eta hartzekoak balira bezalaxe, nik nituen erosotasunak eta jasandako zoritxarrak aurrez aurre nituela, era honetan:
|
|
|
Maria Sara eta Raimundo Silvaren kasu honetan, gauza biziki korapilatzen da, ikusirik biak direla pertsonaia nagusiak, nagusiak izaten ari diren bezala euren keinu eta gogoetak, finean, zailtasuna ezin gaindituzkoa dela iritzirik, keinu eta gogoeta horietan oinarrizkoa dena aukeratu dugu, irakurlearen irizpideak oinarrizkotzat onartuko duen zerbait, adibidez, Maria Sarari dagokionez, lehen bakarrik nagitzat hartu dugun mugimenduan boluptuositatezko zerbait ere egon zela ohartaraztea, eta, Raimundo Silvari dagokionez, ezpainak idor dituela esatea, bat batean bere gorputzean ustekabeko sukar bortitz bat sartu izan balitz bezala, dardara batean dago, urduritasunak utzitako ajea da, elkarrizketa bitartean kirioak atezuan egon da, agur esateko lipar laburrean engainagarrikiro baretuak, orain burrunbaka ari dira alanbre tenkatuak bailiran, edo, edertasunari eta hunkidurari begirunea erakustearren, esan dezagun harpa eoliko bihurtu direla, haizeak, ziklonikoa den arren, bibrarazten duen harpa eolikoa. Esan bedi, halaber, Maria Sararen irribarreak hainbeste iraun zuenez, eta Raimundo Silvaren aurpegiko keinua hain zinez zoriontsua zenez edo zirudienez, koinatak galdetu zuela, jakin minez, Nor da
|
egoera
horretan jarri zaituen Raimundo Silva hori, eta Maria Sarak, irribarre egiteari utzi gabe, erantzun zuen, Oraindik ez dakit. Raimundo Silvak ez du norekin mintzatu, bakarka egiten du irribarre, baretasuna poliki poliki itzultzen ari dela profitatuz zutitu egin da, azkenik, bulegotik atera eta logelara abiatzen den gizona beste gizon bat da, eraberritua, mirailean begiratzen dio bere buruari, ez, ez du ezagutzen, hala ere, hemen dagoen hau bera dela hain kontzienteki daki non, ileen erroetako lerro zuriari erreparatzen dionean, bizkarra uzkurtzen baitu, egiazkoa den soraiotasunaz, apika egonarri pixka bat falta du, beharbada egiak emeki emeki baizik ez duelako aurrera egiten, Maria Sarak zer ordu den begiratzen du eskumuturreko erlojuan, goiz da oraindik telefonoak berriz jotzeko edo berak berriz deitzea erabakitzeko, sentimenduek ere denbora administratzen jakin behar dutela konturatzea jakinduriaren froga nagusia da.
|