|
2014
|
|
|
Nahi gabe etorri zaio sabel bete baten irudia, txitxiz beterikoa, eta haragiaren goseak esnatu du apur bat. ...dela, narras dabilen sugea antzo, eta orduan hasten da jaten bular bete bat, eta horren ostean sama, eta ondoren kokospeari kausk, eta ostean ezpainak irentsi, eta gero behera jaisten lerratzen labaintzen da eta zakila jan nahi du, baina ez ahoarekin, bere aluarekin baino; horregatik sartzen du zakila bere barruan, bera gainean dagoela, eserita, eta olatuen mugimendu bakoitzarekin igartzen du nola
|
doan
bere alua zakila apurka jaten, murtxikatzen, irensten, eta bitartean bularrak laztantzen dizkio azpian dagoenari, lantzean behin titiburuei hozkada bat emanez; ez emakume ez gizon, edo biak batera den izaki horri.
|
|
2015
|
|
|
Gure etxean geratuko ote nintzatekeen, izkinetan, hautsaren azpian datzan beraren oroitzapena arnastuz, birikak akaroz eta haren usainez betez, ohean beraren barruko kamiseta batekin lo eginez, izarak sekula aldatu gabe, etxe osoa miatuz hil aurretik niretzat idatziko zuen gutunen baten bila, berak eginiko supermerkaturako zerrenda baten bila, beraren argazkien artean lo geratuz, elkarrekin entzuten genuen musika entzunez diskoa heriorantz urratzen doan bitartean, berak iraganean irakurritako liburuak irakurriz behin berak buruan izandako istorioak neureganatzearren, burkoan beraren ileen bila, beraren desodorantea emanez, beraren komuneko ispilua aztertuz berarena izandako isla lausoenaren bila. Ez dakit gure etxean geratuko ote nintzatekeen, apurka apurka amatatzen
|
doan
beraren presentzia xurgatuz, oxigeno barik gelditzen ari dela dakienaren pare. Ez dakit noiz itoko nintzatekeen, noiz hartuko nukeen azken hatsa etxe honetan.
|
|
|
–Marcel Martin? hirugarren narrazioan, zuzenbidean lizentziatuak txunditurik nabaritzen du zelan
|
doan
bere baitan ernetzen afektu berri bat, ezagutzen dituen hizkuntzetan izenik ez duena, eta, Spinozaren moldean, honela defini genezakeena: –tristura, ingurukoen konfiantza eza lagun daramala?.
|
|
2016
|
|
|
Bakoitzak belarrira esan dio apaizari berak zer ikusten duen, eta emaitzaren arabera jakingo da egia. Noski, barrez dabiltza konplizeak, baina zeharo sututa dago bizargina; sinestezina egiten zaio nola
|
doan
bere begi aurrean eta botoz boto bizar ontzi zena kasketa bilakatzen. Guztiak erotuta daudela pentsatzen du noski, eta borroka saio itzel bat hasten da orduan.
|
|
|
Zartaginaren eta suaren artean aukeratu beharra badago, Isabel Allende aukeratzen dut. Bere Kaliforniako hegoamerikarraren glamourra, bere García Márquezen imitazioak, kitsch etik patetikora
|
doan
bere literaturaren ariketa, parekatzen duena nolabait, bertsio kriollo eta politikoki zuzen batean, Panpinen haranako egilearekin, hori guztia, zaila dirudien arren, Skármeta eta Teitelboim bezalakoen berezko funtzionario literaturaren gainetik dago.
|