|
2010
|
|
|
geure burua ontzat eduki arren, bagenuela geure baitan gela ilun bat, gaizkile batek gure lehen arnasarekin batera alokairuan hartu zuena, halako moldez, non gaizkilea noiznahi esna baitzitekeen eta gelatik irten, gure baitaz eta gure buruaz jabetzeko. Begirada irauli baikenuke, ausaz, eta kanpora begira jarriak
|
ditugun
begiak, begiak kanpora begira jarri ahala itzartzen zaigu hatz erakuslea, planoa erdibitzen duen marra trazatzeko prest, barrura begira jarri, errealitate egiazkotzat saldu izan diguten errealitatearen azpitik beste errealitate egiazkoago hori ikusteko, eta ohartzeko geure baitaren baitan ditugula bizilagun, solairu berean, ongilea eta gaizkilea, heroia eta bilaua?
|
|
|
geure burua ontzat eduki arren, bagenuela geure baitan gela ilun bat, gaizkile batek gure lehen arnasarekin batera alokairuan hartu zuena, halako moldez, non gaizkilea noiznahi esna baitzitekeen eta gelatik irten, gure baitaz eta gure buruaz jabetzeko. Begirada irauli baikenuke, ausaz, eta kanpora begira jarriak
|
ditugun
begiak —begiak kanpora begira jarri ahala itzartzen zaigu hatz erakuslea, planoa erdibitzen duen marra trazatzeko prest— barrura begira jarri, errealitate egiazkotzat saldu izan diguten errealitatearen azpitik beste errealitate egiazkoago hori ikusteko, eta ohartzeko geure baitaren baitan ditugula bizilagun, solairu berean, ongilea eta gaizkilea, heroia eta bilaua... baita sedentarioa e...
|
|
2016
|
|
|
gau batez emakume batekin etxezulo amorratu eta umezale izan gaitezke, eta biharamunean beste batekin bidaiari eta abenturazale, esate baterako; bati norbaitek egindako zaurien ebatondoak erakutsiko dizkiogu eta besteari irabazitako dominak; ur isuria dagoen lekuan Niagarako ur jauziak ikusiko ditugu edo muino bat dagoen tokian Himalaia: dena antzalda dezakegu, dena edertzen dugu aurrean
|
ditugun
begi batzuei atsegin ematearren. Baina gaur, ez dakit zergatik, nire alderdirik apalena eta ilunena erakutsi nahi izan diot irakasleari.
|
|
2019
|
|
|
Orduan Katedraleko dorreak zirriborro itzali bat baizik ez ziren, eta Lisboa bera ahots eta doinuen zurrumurru zehaztugabea baino askoz gehiagorik ez, leihoaren markoa, lehen teilatua, ibilgailu bakarra kale luzean. Almuedano itsuak, lehen argitsua eta oskorria, eta gero urdina izandako goiz baten espaziorantz egin zuen oihu, urdina baita hemen dagoen lurraren eta estaltzen gaituen zeruaren arteko airearen kolorea, baldin eta mundura ekarri
|
ditugun
begi ezgaiei sinesten badiegu, baina zuzentzaileak, gaur egun ia almuedanoa bezain itsu, purrustada egin zuen, gaizki lo egin eta amets nekosoetan dabilenaren antzera, setioa, ezpata erraldoi, alfanje eta habaila balearrak nahasten dituen ametsetan ibili eta, iratzarri delarik, gerrarako makina horiek nola zeuden eginda gogoratu ezinik, gogaitua edo sumindua dagoenaren antzera, habailez ari gara,... Ohean oraindik, Raimundo Silvak galdetu zion bere buruari, harriturik, zergatik segitzen zuen hausnarrean habaila balearrekin, fundibuloekin, alegia, izen horrekin ere ezagutzen baitira, horrela izendatzea ere egoki baita, Balearrek ez bide dute zerikusirik izen bereko irlekin, kasu honetan bala hitzetik etorri behar du, eta balak zer diren badakigu, jaurtigaiak, makinek hormen aurka eta hormen gainetik jaurtiko zituzten harriak, etxeen gainera eta etxe barruko jende izutuaren gainera erortzeko, baina bala ez da garai hartako hitza, hitzak ezin daitezke harat honat, batetik bestera arinkeriaz garraiatu, kontuz, beti azaltzen baita Ez dut ulertzen esaten duen baten bat.
|