|
2002
|
|
|
Euskal idazle onak
|
ditugu
egun, eta edozein gauzaren gainean idazten dute, normalean ordenagailua maite badute ere. Inoiz ez bezalako idazleak, nahiz oraingoz denei aski ongi etorriko litzaigukeen behin edo beste tradizioko gure idazleen liburuak apaletatik hartu, errautsa astindu eta esku artean erabiltzea.
|
|
2006
|
|
|
Zoritxarrez edo zorionez, medikuntzak aurrerapen handiagoa izan du soziolinguistikak eta hizkuntza planifikaziorako teknikek baino, eta botikaren industriak berealdiko asmakuntzak ekarri dizkigu. Denok harritzeko moduko botikak eta sendabideak
|
ditugu
egun? 2050ean gaude, gogora dezagun?, baita hizkuntzaren ontzira isurtzen direnak ere. Zientzia diziplina ezberdinen elkartzeak ondorio bikainak izan ditu, eta genetikaren arloan nahiz neurozientzietan egindako bideak hizkuntzaren alorrean aplikazio bikainak sortu ditu.
|
|
2020
|
|
|
Orain dela urtebete jaso zuen Flaviako Memoria Historikoaren Elkartearen gonbita, artean gurasoen etxean zegoenean, senarrarengandik iheska hara joana (amak konponduko zela esaten zion hasieran, seguru baietz, maitea, Ramiro ez da berez gizon biolentoa eta zakarra, denok
|
ditugu
egun txarrak, barkatzen jakin beharra dago; zuk ere badituzu zeure gauzak, alabatxo, zure jenioa eraman egin behar da gero!). Gurasoenera joan zen babes bila, azkeneko masaileko hura jaso eta gero (masailekoa ere ez zen izan eta!, esan zuen Ramirok, Anxelaren aita baretu nahian, hau atearen aurrean iltzatu baitzen, serio, senarra barrura sar ez zedin, modu zibilizatuan hitz egiteko, haren esanetan?; bai, bultza egin nuen, bultzadatxo bat baino ez zen izan, ordea; ez nion masaileko bat jo, zuen alaba gezurti horrek esanak esan; zera izan zen, gauza normal bat, zer bikotek ez ditu bere ika mikak eta liskarrak?, zuen alaba hori esajeratu hutsa da, esaiozu itzultzeko, ostia!, garrasi egin zuen ateari kolpeka, aitak muturren aurrean itxi zion eta.
|
|
2021
|
|
|
Orain ez dugu ezer sutan inguruan. Asteetan eta hilabeteetan, pertsona egokiarekin ematen
|
ditugu
egunak, ohartu gabe; inoiz edo behin, bakarrik egonda pertsona hori gogoan darabilgunean, haren ezpainen makurdurak, haren keinu edo ahots inflexio jakin batzuk gogoan darabiltzagunean, horrek zarrada txiki bat eragiten digu bihotzean, baina hain da zarrada txikia eta sorra, non ez baitugu aintzakotzat hartzen. Harritzekoena da pertsona horrekin gogara eta bakean sentitzen garela beti, arnasa nasai, urte luzez belztuta eta ilunduta izan den kopeta bat batean argiturik; eta behin ere ez gara aspertzen mintzatzeaz eta aditzeaz.
|
|
|
Oporrak ederki joan zaizkigu, ia ia postaleko hirukotearenak beste. Gustura iragan
|
ditugu
egun apur hauek. Janaria itzela, urte guztirako arraina jan dugu, peixe grelhado nazkatu arte.
|