|
2005
|
|
|
–Itxaron ez, itxura txarra hartzen
|
diot
honi. Zuk badakizu nora joan behar zuen, ezta?
|
|
2010
|
|
|
Txantxetan
|
diot
hau orain, Damaso, baina ama eta biok ez geunden txantxetarako, ezta hura galtzeko ere, ez horixe!; eta hala, urriaren 10ean edo 11n, Pagoagarantz laugarren aldiz abiatu, iritsi?
|
|
|
Txantxetan
|
diot
hau orain, Damaso, baina ama eta biok ez geunden txantxetarako... ezta hura galtzeko ere, ez horixe!; eta hala, urriaren 10ean edo 11n, Pagoagarantz laugarren aldiz abiatu, iritsi... eta iritsi ez beste giroaren berotasunari antzeman genion, lehenik eta behin; jendeak hiru hilabete pasatxo zeramatzan, mirari ikusgarria noiz gertatuko; jendea, beraz, hain zegoen mirariaren irrikan, non irrikak ber... ama, doña Carmen Sidonia eta maistra, hirurak sinetsita zeuden behintzat huraxe zela ordua —ordu guztien ordua, zeruak eta lurrak bat egingo zutenekoa, Romanak iragarria—, eta don Antonio ere bai; hala, bada, berak iragarri bezala, urriaren erdialdeko arratsalde hartan hantxe azaldu zen Romana, agerketen zelaian —hurrengo egunetako egunkariek esan zutenez, hogei bat mila ginen hara bildutakoak—, aldamenean emakumezko lagun min bat zuela, ohi zuen bezala; haiekin batera, ilaran, don Antoniok fundatutako kongregazioko Andre Mariaren alaba kartsu batzuk zeuden —atzera begira jartzen naizela, nekez uler dezaket nola itsutu zen don Antonio Romanarekin, Romana hain dantzazalea izanik—, guztiak ere zelaian zegoèn hesi itxi baten norabidean, non bakartzen baitzituzten bidenteak; ama eta biok hesiaren parean geunden, doña Carmen eta maistra gugandik hamar bat metrora; Romana eta bere lagun mina, berriz, gure norabidean zetozen, bidenteen multzotik apur bat bereizita, harik eta hesi ondora heldu ziren arte, gugandik bizpahiru metrora; hala geunden, bada, Romanak eskuak bat batean zerura altxatu eta norbaitek oihu egin zuenean:
|
|
2013
|
|
|
Inoiz ez
|
diot
hau kontatu inori. Zortekoa zara gaur, Ibai.
|
|
2015
|
|
|
Beharbada literaturtasun gehiago dago poema haiek suntsitzeko ekintzan, haiek sortzekoan baino. Ez
|
diot
hau poema haiek, txarraren txarrez, akabu horixe merezi zutelako, ezta ere idazlanak suntsitzearen bindikazio horrekin inor epatatu gura dudalako, ez naiz hain snoba; bestelakoa da nire arrazoi-bidea: poema haiek sortu, ez dakit nola sortu nituen, literatura egiten ari nintzela jakinaren gainean ala oharkabean, baina inoiz ez nuen izan inori erakusteko asmorik, ezta amodio haren inspiratzaileari ere, halakorik izan bazen; lotsatiegi nintzen ni horretarako, nik uste anonimoki bidaltzea ere ez zitzaidala bururatu; beraz, hartzailerik gabeko testuak ziren, eta, horrenbestez, literaturaren funtsezko osagaietako bat falta zutenak.
|
|
|
Ez gara asko dohain jainkozko hau daukagun pribilejiatuok, zorionez edo zoritxarrez. Eta apaltasun osoz
|
diot
hau, jakina?
|
|
2016
|
|
|
Edo, kasu korapilatsuago eta zeharkakoago bat aipatzearren, Javier Rojok Beñat Sarasolaren Alea liburuari eman zion egur piloarena, zeina, odolkiak ordainetan, Sarasolak berak lehenago Amaia Iturbide poetaren, eta Rojoren andrearen? Labirintoaren orduak lanari esleitutakoaren buelta zela susma baitaiteke, zergatik
|
diot
hau. Rojok ia argudio berberak erabiltzen dituelako Alea eta Sarasolaren beraren aurreko Kaxa huts bat iruzkintzeko, baina azken horrekin lana, nolabait?
|
|
2018
|
|
|
Horixe, hori, ego ikaragarria daukan pertsonaia batentzat, Arzalluzek daukan bezala, izugarria izango zen; ulertzen dut. Benetan, ulermenez
|
diot
hau. Oso gogorra izan zen, bion artean eduki genuen telefono bidezko elkarrizketan, esan zidanean:
|
|
2020
|
|
|
–Maitasun istorio baten traza hartzen
|
diot
honi... –dio Amaiak.
|
|
2022
|
|
|
Baina, zoritxarrez, ez nintzen gai izan seinale hori lehenago jasotzeko. Inoren laguntza gutxiesteko asmorik gabe
|
diot
hau.
|
|
|
Ez! Jarraitu, eta ixo, imajinazioa jarri behar
|
diot
honi, bestela deprimitu egingo naiz.
|