|
2012
|
|
|
Oro har, bada, norentzakoarentzat informazio berria delako ustean tartekatzen du. Edota ezaguna bada ere,
|
bere
argudiatze prozesuan aurrera egiteko baliagarri gertatuko zaio.
|
|
|
Badu garrantzirik ordea. Esatariak
|
bere
argudiatze prozesu horretan aurrera egiteko, digresio horrek kontrako argudio bati emango baitio sarrera; nolabait bere argudioa indartuago ateratzeko erabiliko duen kontrako argudioari.
|
|
2013
|
|
|
Ondorengo puntuan ikusiko dugu polifonia gertakaria pertsuasioa erdiesteko xedeari loturik egon litekeela. Izan ere, esatariak
|
bere
argudiatzean aurrera egiteko ezinbestekoa gertatzen zaio bere ideiek norentzakoaren babesa izatea, eta horretarako norentzakoarekin elkarrizketa bidez «kooperatu» edo auzolanean aritu du, nahiz eta elkarrizketa hori imitatua edo fikziozkoa izan.
|
|
|
Argi dago, ordea, bi diskurtsoak ez daudela maila berean; bat bestea baino (nora) bideratuagoa izango da eta esatariaren argudio haria aurrera eramateko baliatuko du. Enuntziatu parentetikoek irekitzen dutena ironikoagoa, bihurriagoa da,
|
bere
argudiatzean aurrera egiteko bitarteko aproposa da. Ikus dezagun adibide hauekin:
|
|
|
Polifonia gertakariaren barruan, esataria norentzakoak izan dezakeen iritzi edo ikuspegiaren enuntziatzaile bihurtzen denean, diafonia gertakariaren aurrean gaudela esan ohi da (Miche, 1995). Gertakari honekin, esatariak norentzakoaren ahotsak ekarriko ditu diskurtsora, baina helburu jakin batekin,
|
bere
argudiatze prozesu horretan aurrera egiteko helburuarekin; izan ere, norentzakoak izan ditzakeen balizko «kontra argudioak» bere diskurtsoan bertan adierazi eta hauek alde batera utziz, bere argudiatzeak indar handiagoa izatea lortuko du. Diskurtsoa besterenaren oposizioan eratze horrek berekin dakar besteren diskurtso hori oso ongi ezagutzea; besteren ideiak eta balizko erantzunak ere ongi ezagutzea eta bestek egin litzakeen kontra diskurtsoei aurre egiteko estrategiak bilatzea (Sitri 1995:
|
|
|
Polifonia gertakariaren barruan, esataria norentzakoak izan dezakeen iritzi edo ikuspegiaren enuntziatzaile bihurtzen denean, diafonia gertakariaren aurrean gaudela esan ohi da (Miche, 1995). Gertakari honekin, esatariak norentzakoaren ahotsak ekarriko ditu diskurtsora, baina helburu jakin batekin, bere argudiatze prozesu horretan aurrera egiteko helburuarekin; izan ere, norentzakoak izan ditzakeen balizko «kontra argudioak» bere diskurtsoan bertan adierazi eta hauek alde batera utziz,
|
bere
argudiatzeak indar handiagoa izatea lortuko du. Diskurtsoa besterenaren oposizioan eratze horrek berekin dakar besteren diskurtso hori oso ongi ezagutzea; besteren ideiak eta balizko erantzunak ere ongi ezagutzea eta bestek egin litzakeen kontra diskurtsoei aurre egiteko estrategiak bilatzea (Sitri 1995:
|
|
|
Besteren hitzez baliatuko da oraingoan ere, haiei aurre egin (baina lokailua) eta
|
bere
argudiatzeari indar handiagoa emateko (ez ote da «sokratikoa» dialektikan aritzeko modu hau?). Beraz, «polifonia» gertakariaren aldakia besterik ez den «diafonia» gertakaria ere, hein handi batean, argudiatzeko teknika edo estrategia bihurtuko litzateke.
|
|
2016
|
|
|
Garaiko euskal literaturako ideologia kritiko dominante klasikozalean, ziur aski, Lauaxetak ezin izan zuen esplizituki modernoago azaldu, baina
|
bere
argudiatzean, funtsean, estetika moderno bat topatzen ahal dugu. Kontua da estetika hori klasizismoaren inguruko eztabaida batean mozorrotzen duela Lauaxetak, hau da, estetika moderno bat agerian defendatu beharrean, Orixeren terminoetan eztabaidatzen saiatzen dela, eta kontuak debate terminologiko baten itxura hartzen duela (Iztuetak uste duen moduan).
|