|
2017
|
|
|
|
Egunak
joan, egunak etorri, Juanjoren bazkari afariak gero eta ospetsuagoak egin ziren eta jatetxe hark makina bat janari eman zuen. Horregatik, gure sukaldariak bere jatetxe propioa irekitzea erabaki zuen, Buenos Airesen bertan.
|
|
|
|
Egunak
joan egunak etorri, bla bla bla, bla bla bla, azkenerako, bidaiari bakoitzaren biografia osoa genekien, edo ia gehiena bai behintzat: bazen Parisko unibertsitate batean irakasle lan egiten zuen 62 urteko emakume oso argi bat; Elodie Dupont.
|
|
|
Eta areagotu egiten da uda heltzen denean.
|
Egunak
joan eta egunak etorri, berdin dio betiko hondartzan izan ala oporretan kostalde eguzkitsuetan egon, itsasora sartzen naizen bakoitzean, beti, Lander Garro etortzen zait ondora," itsasoak egiten nau reseteatu" esanez, zomorro baten modura, filmean duen piura horrekin, ur azpian ere betaurrekoak jantzita. Ez dakit zergatik, baina ezin dut bidali aldamenetik.
|
|
|
|
Egunak
joan, egunak etorri, iritsi zen Donostiara eta astoa eta artzain jantziak ezagun bati utzita kaian zegoen taberna batera abiatu zen. Donostia, gero eta gehiago, garai bateko merkataritzarako herri prestua izateari utzi eta soldaduz betetzen hasia zen; gero eta arma gehiago, eta gotorleku indartsuago bihurtzeraino, frantses zein ingeles armaden kontrako lehen gotorlekua bilakatuz.
|
|
2018
|
|
|
Beraien artean, baziren aski pilotari onak zirenak.
|
Egunak
joan egunak etorri, frontoian hartzen zuten atseden gure apaizgaiek. Egia esateko, gehienek nahiago zuten pilota partida on bat munduko teologi ikasketa guztiak baino.
|
|
|
Ekialdeko barrutian lau apaiz maisu berri ezarri zituzten, Aita Koxme bihozbera buru zutela.
|
Egunak
joan egunak jin, historia lazgarri hura ahazten joan zen eta apaizgaitegian bestelako gaiek eta gertaerek eman zieten segida. Entzun dezagun orain handik urtebetera gure lau apaizgaien arteko solasaldia:
|
|
|
Horrela ez zagok Pello!
|
Egunak
joan eta egunak etorri eta deabru gaizto horrek hor segitzen dik dantzan gure teilatu gainean Ixabelek.
|
|
|
|
Egunak
joan, egunak etorri, Haffat neska hil zuen tokitik igaro zen halako baten, eta ezagutzen ez zuen landare bat ikusi bihotza lurperaturik zegoen bazterrean. Errotik atera eta hara zer ikusi zuen:
|
|
|
|
Egunak
joan, egunak etorri, agintarien erantzunik ez zuela izanen pentsatzen zegoen batean, eskutitz ofizial bat ekarri zioten:
|
|
2019
|
|
|
|
Egunak
joan egunak etorri, beste zakurrak etorri ziren: batzuk soka sinple batez; besteak kaiolatan, bera bezala.
|
|
2020
|
|
|
Laster paludismoaren sukarrak zirela konturatu ziren denak.
|
Egunak
joan eta egunak etorri Bunster ahultzen joan zen. Ezin zen ohetik altxa.
|
|
|
Pasako zait, lasai.
|
Egunak
joan eta etorri ahala basa txerri emeren baten arrastoa usaintzen dudanean maitasunaren aurpegi berri baten esperantzak bizituko nau. Eta zu ere, ezta Otsozerri?" barre txiki batez mutur luzea okertuz.
|
|
|
Egun argitsu batek esnatu zuen Kaewe, eta bere etxe berriaren edertasunak gauean izaniko beldur guziak ahaztarazi zizkion.
|
Egunak
joan eta egunak etorri, etxeko jabearen zoriona areagotuz zihoan. Mendietara begira jaten zuen; baita Honoluluko egunkariak irakurri ere.
|
|
|
|
Egunak
joan zitzaizkion haiduru, ordea, banaka banaka, telefonoaren eta posta kutxaren beti jopu; eta egun bakoitzaren pena etsiak pittin bat aurrerago pikatzen zuen Elsa' rengan berantespenaren hildo mingarria.
|
|
2021
|
|
|
|
Egunak
joan, egunak etorri, pixkanaka leku hartara egokitzen joan ginen. Ane atsegina zen, egunero galdetzen zidan zer moduz nengoen.
|
|
|
|
Egunak
joan, egunak etorri, kontu hau ahazten joan zitzaidan. Horretan ez pentsatzea hobe zela esan zidan amak nire kezka azaldu nionean:
|
|
|
|
Egunak
ioan, egunak etorri, urteak igaro ziran onetan eta orretan. Adalbaldoren etxean iaio ziran seme eta alabak, asi ziran, eta erakutsi iakoezan erakusgarri asko eta onak.
|
|
2022
|
|
|
Ezin eramanekoa egin zitzaion agurraren nahigabea, mingarriak lehenengo hilabeteak, artega egotera behartuak miresten zituen gurasoengandik apartatua izanagatik.
|
Egunak
joan ziren etxe hartan negar zotina besterik entzuten ez zela. Negarrak espasmoak bihurtzen ziren aurpegia urdintzeraino, amona ikaratu egiten zen erabat urduri jarriz, eta ezinbestean medikua deitu behar izaten zuen.
|
|
|
|
Egunak
joan egunak etorri, amak dagoeneko hilabete osoa zeraman etxeko zulo beltz hartan, inora atera gabe, etxeko lanak gauzatu, jan, edan, lo egin eta gutxi gehiago, erosketarik egin gabe, mezatara joan gabe, auzokoekin hitz egin gabe, kalean ibili gabe eta abar. Ordurako nazka nazka eginda zegoen etxetik ez ateratzeagatik, eta, baita gogaiturik eta aspertuta ere.
|
|
|
Azkenekoz, egun batean, gai hari susmo txarra hartu zion; hura ezin zela logikoa izan pentsatzen hasita zegoen, ezta normala ere.
|
Egunak
joan, egunak etorri, eta txorikumeak ez ziren jaiotzen; arrautzen oskolak ez ziren lehertzen. Beste alde batetik ere, ordurako Manex ohartuta zegoen, hantxe jadanik ez zituela topatzen zozo ama eta aita, hasieran bezalaxe.
|
|
|
|
Egunak
joan egunak etorri, Manex beti erne eta adi; gertutik jarraitu zuen bilakaera guztia. Tartean, noiz edo noiz, etxeko katuren bat ikusi zuen kaiolaraino iritsi nahian, baina ezin.
|
|
|
|
Egunak
joan eta egunak etorri, azkenean aitak topatu zuen zoritxarreko katua, hilda, ganbarako belar onduaren artean, usteltzen hasia, alegia, goiko belarra ukuilura botatzera joan zenean, usain txarra aditu zuen koltxilaren ondoan, eta, hantxe topatu zuen animaliaren gorpua, belarraren barruan. Dirudienez, haraxe joanen zen, minaren minez, babes bila, pozoiak bere eragina egiten zuen bitartean.
|