|
2006
|
|
|
Zigarrotxo bat ere erreko nuke bide batez.
|
Baina
zer egingo diogu, ba.
|
|
|
Alegia, superheroi guztien aliantza genukeela. Badakit ume inuzente baten ametsaren tankera duela ideiak, eta esatea egitea baino askozaz ere errazagoa dela;
|
baina
zer eginen diogu, hala iruditzen zait niri.
|
|
2007
|
|
|
–
|
Baina
zer egin behar dut. Willi bilatu?
|
|
2008
|
|
|
–Dirua irabazten, denok bezala. . Bai,
|
baina
zer egiten? –Dirua egiten.
|
|
2009
|
|
|
" Niri handik ihes egiteko burura etorri zitzaidan ideia bakarra sukaldeko harraskaren azpian sartzea izan zen. Zein absurdo, bai,
|
baina
zer egin nezakeen, bestela. Ilunpetan, ilunaldian ezkutatu eta gerizatu.
|
|
|
–
|
Baina
zer egin genezake?
|
|
2010
|
|
|
Talkarik ez badago, usteen arteko koherentzia irizpide nahikoa izan daiteke usteen sarea aberasteko eta beste uste bat eskuratzeko.
|
Baina
zer egingo luke Jonek ezkutuko kamera batek Mikelek egindako lapurreta agerian utziko balu. Ba, baldintza normaletan, men egingo lioke kamerari, eta kamera, kasu honetan, zentzu komunaren ordezkaria da.
|
|
2011
|
|
|
–
|
Baina
zer egin nahi zenuen bi mila libera horiekin?
|
|
|
–Zatoz nirekin, ur pixka bat emango dizut; zer dela eta bururatu zaizu horrekin liskartzea?
|
Baina
zer egin dizu?
|
|
|
–
|
Baina
zer egiten duzue hor. Ez duzue txintik ateratzen...
|
|
|
–Ez diat uste. Amorruz beterik zabiltzak,
|
baina
zer egin eta nora jo ez dakitela. Andres ugazabaren etxera baino ez dituk joan, hi han bizi hintzelako.
|
|
|
Hurrengo egunean motxila ikusi orduko musika bera,
|
baina
zer egin behar nuen. Ospitalean erakutsi nion eskutitza Axuni eta oso pozik jarri zen.
|
|
2019
|
|
|
Hausnar txar batek urratzen zizkion erraiak, pistola baliatzera behartua zen aldi bakoitz: kausa justu baten izenean bizidunak kalitzea tokatzen zitzaien,
|
baina
zer egin bestela. Zer zen zuzena?
|
|
2020
|
|
|
Egon behar du, bai.
|
Baina
zergatik egingo ote du. Nor ote da tranpan hiru kolpe jo eta janaria ekartzen dien Soldadua?
|
|
|
O, Connell, izugarria da. Lagunak ditut etxean,
|
baina
zer egin nahi duzu. Nahi duzu dutxa bat hartu edo zerbait, eta hemen geratu?
|
|
|
" Meritokrazia" edo dena delako ideia hori guztia txarra da, badakizu hori pentsatzen dudala.
|
Baina
zer egin behar dugu, beka dirua atzera itzuli. Ez dakit zer lortzen den horrekin.
|
|
|
Lehen bazkari zaleak, ustekabean, ama familiakoak izan ziren. Gogo onez jaian esku har zezaketela,
|
baina
zer egin umeekin, batik bat bost hamabi urtekoekin. Haur josteta lekua antolatu genuen.
|
|
|
Nire aurretikoen dokumentuak irakurtzean denek egoera txarra salatzen zitenan
|
baina
zer egin behar zen aipatu gabe.
|
|
2021
|
|
|
Komandoa lapurreta bat egitetik zetorren, eta harrapakina barkuko txoko batean gorde zien Pellok, esanez lasai egoteko, berak zainduko zuela.
|
Baina
zer egingo, eta, aukera izan zuen une batean, poltsa barruko dirua atera eta egunkariz bete zuen, ontzian bilgarri gisa edo beste edozertarako erabiltzeko zeramaten egunkari sorta batetik hartuta. Arrantzako jarduna luze joan zen, eta gazte haietako batzuek txahala bota zuten behin baino gehiagotan itsaso handian.
|
|
|
Etxea txukun txukun uzten zidan, eta beti ekartzen zuen jaki goxoren bat, ez nik eskatuta, ez, bere erabakiz baizik. Zure nazka keinuak irudikatzen ari naiz neure baitan,
|
baina
zer egingo diot, hala gertatu ziren gauzak. Uda iristean, aste pare bat igarotzen nuen Europako unibertsitateren batean, eta amorantea neurekin eramaten nuen; bakoitza bere aldetik joaten ginen aireportura, eta bidaia ere eserleku apartatuetan egiten genuen, inork ikusita ere.
|
|
|
Nazkatuta zegoen beti bere buruari eusten,
|
baina
zer egin behar zuen, bada?
|
|
2022
|
|
|
Sentitzen zuen artistengatik, nola ez.
|
Baina
zer egin zezakeen besterik. Bigarren tenorrarengana jo zuen, zeinak esan baitzuen ezen, beraren ustez, Kearney andrea ez zutela egoki tratatu.
|
|
|
–
|
Baina
zer egin diet nik. Zorigaitzen zorigaitza!
|
|
|
" Hire ahizpak ez zekin alaitasunaren berri eta ez din inoiz jakingo, ez duelako ulertzen, Lea, ez din ulertzen alaitasuna, eta lehendik ere badinagu nahikoa, dagoen bezala egonda herri guztiari erakusten ibiltzeko". Oker zegoen, jauna, oker zegoen ama,
|
baina
zer egingo nuen nik.
|
|
|
...igarren hezkuntzan nire lagunak ni baino politagoak ziren, eta inoiz ez zuten jakin gorroto nituela ni baino politago ikusten nituelako, zeren ni beti isilka errebelatu nintzen, nire fantasmen erosotasunean, gogamenaren toki batean non posible baita bizirik eta hilik egotea, biak aldi berean, non posible baita maite ditugunak mila aldiz asasinatzea eta familiaren samintasuna antzeztuz suizidatzea,
|
baina
zergatik egin ote du bere buruaz beste, ez ote dugu egin ahal izan dugun dena, ez ote diogu eman guztia eta gehiago, eta mila aldiz irudikatu ditut nire lagunak desitxuraturik, larri errerik, ile grisa matazaka erortzen eta bularrak moztu beharrez min biziak janak dituelako, bular ustelduak, bular muinoiak besoak antxumatuz eta ezkutatuz ibili behar direnak, nire gorrotoa inguruan loratzen zen gu... Txikitan, neu nintzen ederrena, halaxe nintzen dudarik gabe, nola baitira gona igotzen zaien neska txiki guztiak, artean ez nekien zer zetorkidan, bai, dena pikutara joan zen nerabezaroan, tira, uste dut, eta bigarren hezkuntzan nire lagunak ni baino politagoak ziren, eta inoiz ez zuten jakin gorroto nituela ni baino politago ikusten nituelako, zeren ni beti isilka errebelatu nintzen, nire fantasmen erosotasunean, gogamenaren toki batean non posible baita bizirik eta hilik egotea, biak aldi berean, non posible baita maite ditugunak mila aldiz asasinatzea eta familiaren samintasuna antzeztuz suizidatzea, baina zergatik egin ote du bere buruaz beste, ez ote dugu egin ahal izan dugun dena, ez ote diogu eman guztia eta gehiago, eta mila aldiz irudikatu ditut nire lagunak desitxuraturik, larri errerik, ile grisa matazaka erortzen eta bularrak moztu beharrez min biziak janak dituelako, bular ustelduak, bular muinoiak besoak antxumatuz eta ezkutatuz ibili behar direnak, nire gorrotoa inguruan loratzen zen guztia harrapatzeraino heltzen zen, eskolako anorexikoa nintzen ordurako, zeren nolabait ere nabarmendu beharra neukan, begiratu nola desagertzen naizen eta begiratu nola maite dudan bizia, eta haur izateari uzteko ukoa harro erakutsiz nenbilen ordurako, kiribilean kizkur  tzen nintzen ama, ohetik atera nahi ez eta, murriztu ahala, eta lagunak leial izan balitzaizkit nik ez niekeen makurrik opa izango, gainerako guztia bazterrean uzteraino adoratu izan banindute, niri jarraiki balitzaizkit nola apostoluak jarraiki zitzaizkion Jesu Kristori arrantza sareak jitoan utzirik bihotza esker onez beterik hautatuak izan zirelako, ahalegina egin nukeen nire lagunak bezalakoa izateko, haragi  tsua eta ile uhindua zuena, haien alde jarriko nintzatekeen, baina nire argaltasunak irri eragiten zien, burua atzerantz biratzera behartzen zituen beren bularrak balioan jartzeko, eta haietarik gehienek nire deserritu edertasunik ezertarako ere nahi ez bazuten ere, batzuek nire eraginpean erori ziren, pisua galdu nahi izan zuten, zeren ipurdi txikiak ez al dira, bada, politagoak, femeninoagoak, ezin ote zuten bi egun baino gehiago eraman txokolaterik jan gabe, eta argaltzen hasi zirenean, galdua nintzela ohartu nintzen, galtzera eramango nindutela, hiritik alde egin nuela ohartu nintzen, zeren haiek bat egingo zuten nirekin nik bakarrik egon nahi nuen tokian, ez ahaztu denbora hartan ni goseak nengoela eta hortxe jabetu nintzen zera hark guztiak ez zuela ezertarako balio, eta zertan goseak egon mundu guztia egon badaiteke goseak hiltzen, bihotza gelditzen den arte, baina gero ospitalera eraman eta indarrez elikatzen baldin badute, eta une horretan alde egin nuen, lautada utzi eta hirian bizitzera etorri nintzen, lan egin nahi nuen eta puta egin nintzen, ergelkeria galanta, baina gertakarien segida logikoa, horratik, anorexiatik puteriora ez dago urrats bat baizik, eta artean lan egin behar zuen ahoa neukan, ahora sartu sartu ahal nezakeen guztia, denbora galdua irabazi, kiloz eta zakilez inguratu, eta ez pentsatu asebete naizenik, ez, goseak nago beti, egunero haztatzen dut jaten dudana, hau beste harekin batera jan ote dezaket, ezin ote dut morokil honen heren bat platerean utzi, ez jan azken heren hau nire nerabe gorputz hau ahal den gehiena habitatu ahal izan dezadan, nire pottoki txikitasun hau ahal den gehiena habitatu, ezpainak silikonaz puztea gustatzen baitzaio, ezpainak eta titiak ere bai, eta plater baten herena bider hirurehun eta hirurogeita bost egun, dira ehun eta hogei plater gutxiago digeritu beharrekoak, eta hori baino gehiago, zeren hortxe dago beti ariketa fisikoa ere, gimnasioa, entrenatzeko tokia, non gailu espezializatuak dituzten sabela, ipurdia eta izterrak indartzeko, badituzu atal batzuk zeinetan gorputzeko gantzen ehuneko laurogei baino gehiago kontzentratzen diren, eta astean hiru aldiz joan behar izaten dut, astelehen, asteazken eta ostiraletan, egun bat sabelarentzat, bestea ipurmasailentzat eta hirugarrena izterrentzat, eta neurriz gain entrenatzen dudanean batzuetan oka egiten dut, aldageletan bertan, eta atsegin dut gainerakoen aurrean gaixotzea, ez dakit zer dela-eta, aukeran errukia hobea delako inbidia baino, emakumezkoen aurrean ezin dudalako atzera egin baizik, haien oinetara makurtu barkatu nazaten, barkatu, barkatu nire bekatuak, barkatu maitatua izan naizelako, barkatu hil dudalako, gezurrak esan ditudalako, jan ere dudalako, eta nire bezeroak eta nire psikoanalista bera ere nire isilaldiekin desafiatu baditzaket, gizonezkoekin ausarta eta lotsagabea ere izan baninteke, larba hutsa naiz emakumezkoen aurrean, horra zergatik ez dudan lagunik, alegia egiazkorik batere ez, horra zergatik nahiago dudan emakumezkoak tarte batera eduki, eta neure burua gizonezkoz inguratu eta lubakitu, bai, gorroto ditut emakumezkoak, eskura ditudan baliabideekin ditut gorroto, gogameneko bazter horretako indarrarekin, nire gorputz makurtuarekin eta barkamena eskatzen dien ahoarekin, gogamenean akabatu egiten ditut emakumeak.
|
|
|
Txikitan, neu nintzen ederrena, halaxe nintzen dudarik gabe, nola baitira gona igotzen zaien neska txiki guztiak, artean ez nekien zer zetorkidan, bai, dena pikutara joan zen nerabezaroan, tira, uste dut, eta bigarren hezkuntzan nire lagunak ni baino politagoak ziren, eta inoiz ez zuten jakin gorroto nituela ni baino politago ikusten nituelako, zeren ni beti isilka errebelatu nintzen, nire fantasmen erosotasunean, gogamenaren toki batean non posible baita bizirik eta hilik egotea, biak aldi berean, non posible baita maite ditugunak mila aldiz asasinatzea eta familiaren samintasuna antzeztuz suizidatzea, baina zergatik egin ote du bere buruaz beste, ez ote dugu egin ahal izan dugun dena, ez ote diogu eman guztia eta gehiago, eta mila aldiz irudikatu ditut nire lagunak desitxuraturik, larri errerik, ile grisa matazaka erortzen eta bularrak moztu beharrez min biziak janak dituelako, bular ustelduak, bular muinoiak besoak antxumatuz eta ezkutatuz ibili behar direnak, nire gorrotoa inguruan loratzen zen guztia harrapatzeraino heltzen zen, eskolako anorexikoa nintzen ordurako, zeren nolabait ere nabarmendu beharra neukan, begiratu nola desagertzen naizen eta begiratu nola maite dudan bizia, eta haur izateari uzteko ukoa harro erakutsiz nenbilen ordurako, kiribilean kizkur  tzen nintzen ama, ohetik atera nahi ez eta, murriztu ahala, eta lagunak leial izan balitzaizkit nik ez niekeen makurrik opa izango, gainerako guztia bazterrean uzteraino adoratu izan banindute, niri jarraiki balitzaizkit nola apostoluak jarraiki zitzaizkion Jesu Kristori arrantza sareak jitoan utzirik bihotza esker onez beterik hautatuak izan zirelako, ahalegina egin nukeen nire lagunak bezalakoa izateko, haragi  tsua eta ile uhindua zuena, haien alde jarriko nintzatekeen, baina nire argaltasunak irri eragiten zien, burua atzerantz biratzera behartzen zituen beren bularrak balioan jartzeko, eta haietarik gehienek nire deserritu edertasunik ezertarako ere nahi ez bazuten ere, batzuek nire eraginpean erori ziren, pisua galdu nahi izan zuten, zeren ipurdi txikiak ez al dira, bada, politagoak, femeninoagoak, ezin ote zuten bi egun baino gehiago eraman txokolaterik jan gabe, eta argaltzen hasi zirenean, galdua nintzela ohartu nintzen, galtzera eramango nindutela, hiritik alde egin nuela ohartu nintzen, zeren haiek bat egingo zuten nirekin nik bakarrik egon nahi nuen tokian, ez ahaztu denbora hartan ni goseak nengoela eta hortxe jabetu nintzen zera hark guztiak ez zuela ezertarako balio, eta zertan goseak egon mundu guztia egon badaiteke goseak hiltzen, bihotza gelditzen den arte, baina gero ospitalera eraman eta indarrez elikatzen baldin badute, eta une horretan alde egin nuen, lautada utzi eta hirian bizitzera etorri nintzen, lan egin nahi nuen eta puta egin nintzen, ergelkeria galanta, baina gertakarien segida logikoa, horratik, anorexiatik puteriora ez dago urrats bat baizik, eta artean lan egin behar zuen ahoa neukan, ahora sartu sartu ahal nezakeen guztia, denbora galdua irabazi, kiloz eta zakilez inguratu, eta ez pentsatu asebete naizenik, ez, goseak nago beti, egunero haztatzen dut jaten dudana, hau beste harekin batera jan ote dezaket, ezin ote dut morokil honen heren bat platerean utzi, ez jan azken heren hau nire nerabe gorputz hau ahal den gehiena habitatu ahal izan dezadan, nire pottoki txikitasun hau ahal den gehiena habitatu, ezpainak silikonaz puztea gustatzen baitzaio, ezpainak eta titiak ere bai, eta plater baten herena bider hirurehun eta hirurogeita bost egun, dira ehun eta hogei plater gutxiago digeritu beharrekoak, eta hori baino gehiago, zeren hortxe dago beti ariketa fisikoa ere, gimnasioa, entrenatzeko tokia, non gailu espezializatuak dituzten sabela, ipurdia eta izterrak indartzeko, badituzu atal batzuk zeinetan gorputzeko gantzen ehuneko laurogei baino gehiago kontzentratzen diren, eta astean hiru aldiz joan behar izaten dut, astelehen, asteazken eta ostiraletan, egun bat sabelarentzat, bestea ipurmasailentzat eta hirugarrena izterrentzat, eta neurriz gain entrenatzen dudanean batzuetan oka egiten dut, aldageletan bertan, eta atsegin dut gainerakoen aurrean gaixotzea, ez dakit zer dela-eta, aukeran errukia hobea delako inbidia baino, emakumezkoen aurrean ezin dudalako atzera egin baizik, haien oinetara makurtu barkatu nazaten, barkatu, barkatu nire bekatuak, barkatu ...igarren hezkuntzan nire lagunak ni baino politagoak ziren, eta inoiz ez zuten jakin gorroto nituela ni baino politago ikusten nituelako, zeren ni beti isilka errebelatu nintzen, nire fantasmen erosotasunean, gogamenaren toki batean non posible baita bizirik eta hilik egotea, biak aldi berean, non posible baita maite ditugunak mila aldiz asasinatzea eta familiaren samintasuna antzeztuz suizidatzea,
|
baina
zergatik egin ote du bere buruaz beste, ez ote dugu egin ahal izan dugun dena, ez ote diogu eman guztia eta gehiago, eta mila aldiz irudikatu ditut nire lagunak desitxuraturik, larri errerik, ile grisa matazaka erortzen eta bularrak moztu beharrez min biziak janak dituelako, bular ustelduak, bular muinoiak besoak antxumatuz eta ezkutatuz ibili behar direnak, nire gorrotoa inguruan loratzen zen gu...
|
|
|
...a heltzen zena, bizitzaren hastapeneko espazio hori, betetzen jakin nukeena, eta hobeko nukeen urguilu zuzen batekin erakutsi galtzerdi zurietako orban gorri hura nire akusatzailearen aurpegira, hobeko nukeen hatza sudurrean sartzen segitu jestu haren arrunkeria ahanzteraino, kontrako bihurtzeraino, nondik datorren bila dabilen haurraren balentria, bere esentzia osatzen duen debekua ukitzen duena,
|
baina
zer egin nezakeen, nik ez nuen begirik inor baino hobea egin nintzakeenerako baizik, hau baino gehiago den hura bat, txarra baino hobea, zatarra baino ederragoa, zer jakin nezakeen nik ongiaz eta gaizkiaz, edertasunaz eta itsuskeriaz, nik une oro ez nuen besterik egiten hanka sartzea baino, bete betean harrapatzen ninduten beti, saltsaren erdian, jakaren horia horiegia zelako negar egiten nuen, n...
|
|
|
–
|
Baina
zer egingo diote ba zu bezalako mutiko bati?
|
|
|
Eta berak... haiekin... "
|
Baina
zer egin dut ba nik? –pentsatu zuen bat batean?.
|
|
|
Lucile aleman horren besoetan erortzeko zorian dago".
|
Baina
zer egin zezakeen berak. Gizonek armak zeuzkaten, bazekiten borroka egiten.
|
|
|
Diotenez, aurten amaituko omen da. Jakina, eurek irabazten badute, ez da gauza onik izango guretzat;
|
baina
zer egingo zaio! Kontua da behingoz amaitzea...
|
|
|
Aurreko testuan nahiko argi geratu zaidala uste dut literaturak zer ez lukeen egin behar, autorearen tesi bat frogatu;
|
baina
zer egiten duen," bizitza deskribatzen du", lausoegi geratu zait, zabalegi. Literaturak bakarrik egiten du hori?
|
|
2023
|
|
|
Arimaren gaitzetarako, ostera, uraren murmurioak beste ezer baino hobeki baretzen ditu bisitatzaile ohiaren nerbioak.
|
Baina
zer egin zaratarekin. Udako jaietan, auzokoek bolanderak eta etxafuegoak jaurtitzen dituzte, miliziaren iskanbilarekin batera, eta horrek Kexua izeneko poema idaztera eraman du; bere izenean agertu da, eta kondesarenean, baina Salustiano de Olózaga politikaria etxaldean bisitan da eta hura ere kexu da, izan nekazarien eskalapoiengatik izan soldaduen botengatik.
|
|
|
Kontra egiten saiatu nintzaien,
|
baina
zer egin ote nezakeen halako hiru gizon puskaren aurrean. Zoru gainean eman zioten buelta.
|
|
|
Baina biharamun goizean begiak ireki nituenerako, hoztua zuan plazeraren sumendiak isuritako laba. Ohaidea zurrungaka lo artean, zalantzak ausiki zidaan berriz barrena,
|
baina
zer egiten dun ezezagun baten altzoan, Garbiñe?, ez al dun nahikoa eskarmentu lehendik ere?, hobe hago bakarrik, hobe hago bakarrik, eta jantzi nitian arropak ziztu batean eta, hik hain gustuko dituan marizikin horietako bat irudi, beldurrak hartuta ospa egin nian pentsio zikin hartatik. Baina nora egin dezake ihes bere buruaren beldur denak?
|
|
|
|
Baina
zer egin dion zaldiari. Hil egingo zaigun.
|
|
|
Kanpo garapenean ikaragarri egin dugu aurrera,
|
baina
zer egin dugu garapen pertsonalean. Gaur egungo helduak heldu asebeteak eta zoriontsuak gara?
|